ارزیابی مقاومت به خشکی دو گونه بروموس (Bromus kopetdaghenis و Bromus tometolus) با استفاده از همزیستی میکوریزایی

به منظور مطالعه ارزیابی مقاومت به خشکی دو گونه بروموس با استفاده از هم زیستی میکوریزایی، آزمایشی به صورت اسپلیت اسپلیت پلات در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار در دو سال زراعی 97-1396 و 98-1397 در جنوب استان تهران انجام گرفت. کرت اصلی شامل تنش خشکی در سه سطح شامل شاهد (بدون تنش در حد ظرفیت زراعی) (S1)، تنش متوسط (60 درصد ظرفیت زراعی) (S2)، تنش شدید (40 درصد ظرفیت زراعی) (S3) و کرت فرعی نیز شامل کاربرد قارچ میکوریزا در سه سطح شامل بدون میکوریزا به عنوان شاهد (M1)، گونه Glomus intraradices (M2)، گونه  Glomus mosseae (M3)، دو گونه گیاه بروموس نیز به عنوان کرت فرعی در دو سطح شامل کوپه داغی Bromus kopetdaghensis (B1) و علف پشمکی Bromus tometolus (B2) در نظر گرفته شدند. نتایج نشان دادند که تنش خشکی منجربه کاهش تعداد برگ شد. میزان میانگین هندسی بهره وری (GMP) و میانگین حسابی بهره وری (MP) در شرایط تنش متوسط بالاتر از تنش شدید بود. استفاده از گونه میکوریزا (M2) منجربه افزایش معنی دار تعداد برگ، کیفیت گیاه و شاخص میانگین حسابی بهره وری گردید. در مقایسه میانگین (S×M)، تنش خشکی  و کاربرد میکوریزا منجربه افزایش طول ریشه و وزن خشک کل گیاه شد. بیش ترین وزن خشک کل گیاه در شرایط (S3M2) به میزان 6/8 گرم و طول ریشه در شرایط (S3M3) به میزان 7/37 سانتی متر حاصل شد. کاربرد (M2) در سطح سوم تنش منجربه افزایش 1/21 درصدی وزن خشک کل گیاه نسبت عدم کاربرد میکوریزا در همین سطح تنش گردید. همچنین تنش منجر به کاهش کیفیت گیاه شد و در هر سه سطح تنش خشکی، کاربرد میکوریزا منجربه افزایش معنی دار کیفیت گیاه نسبت به شاهد گردید و این افزایش در M2 بیش تر از M3 بود. در این آزمایش بیش ترین طول ریشه در (S3B2) حاصل گردید. در مقایسه میانگین اثر متقابل (M×B)، بیش ترین طول ریشه در شرایط M3B2  حاصل شد. بر اساس نتایج مقایسه میانگین اثر متقابل (S×M×B)، بیشترین ارتفاع گیاه در تیمار (S1M2B2) به دست آمد. بیش ترین GMP در هر دو سال در گونه علف پشمکی همراه با کاربرد گونه میکوریزا G. intraradices (M2B2Y1) و (M2B2Y2) حاصل شد. بر اساس نتایج اثر متقابل (S×M×B×Y)، بیش ترین شاخص تحمل به خشکی S3M2B2Y2 و S3M2B2Y1 به دست آمد.