مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی با شدت بالا بر مقادیر بافتی آیریزین و حساسیت به انسولین در موش های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک

هدف تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی با شدت بالا بر مقادیر بافتی آیریزین و خساسیت به انسولین در موش های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک بود.

48 سر موش صحرایی نر ویستار شش هفته ای و وزن 180-150 گرم انتخاب و پس از القای سندرم متابولیک، به طور تصادفی به چهار گروه هشت تایی کنترل استاندارد، کنترل سندرم متابولیک، شنای تداومی متوسط+سندرم متابولیک (CT+MetS) و گروه شنای تناوبی با شدت بالا+سندرم متابولیک (HIIT+MetS) تقسیم شدند. تمرین شنا به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته معادل 65 و تقریبا 100 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی به ترتیب برای CT و HIIT اجرا گردید. اندازه گیری متغیرهای خونی و بافتی (چربی احشایی و کبد) به روش الایزا و تحلیل آماری با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معنی‌داری 05/0<p انجام شد.

شنای CT و HIIT پس از القای سندرم متابولیک، باعث افزایش سطح آیریزین در بافت کبد و چربی احشایی موش ها می شود (به ترتیب با 002/0=p و 0001/0=p) و این تغییرات پس از HIIT بیشتر بود. مقایر گلوکز در گروه شنای CT و HIIT به طور معنی دار از گروه کنترل استاندارد و سندرم متابولیک پایین تر بود (0001/0=p). از طرف دیگر، حساسیت به انسولین (67/0=p) بین گروه های تمرین با گروه کنترل سندرم متابولیک، تفاوت معنی داری نداشت.

احتمال دارد که شنای CT و HIIT، اثرات درمانی محافظتی بر روی سندرم متابولیک از طریق افزایش آیریزین و کاهش مقادیر گلوکز خون داشته باشد.