پیش بینی کیفیت زندگی زناشویی براساس آسیب کودکی و وضعیت اجتماعی- اقتصادی زنان متاهل

هدف پژوهش حاضر پیش بینی کیفیت زندگی زناشویی براساس آسیب کودکی و وضعیت اجتماعی- اقتصادی زنان متاهل بود.

روش پژوهش: 

روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل افراد مراجعه کننده به خانه‌های سلامت شهر تهران در سال 1399 بود که از میان آن‌ها 320 نفر واجد شرایط، به روش نمونه گیری در دسترس به مطالعه وارد شدند. در پژوهش حاضر در گام اول انتخاب مناطق به صورت تصادفی بود و در گام آخر افراد به صورت در دسترس و برخط انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه آسیب کودکی (برنستاین و همکاران، 1994)، پرسشنامه وضعیت اجتماعی- اقتصادی قدرت نما و همکاران (1392) و مقیاس سازگاری زناشویی، (فرم تجدید نظر شده باسبی و همکاران، 1995) بود. داده‌های پژوهش با استفاده از تحلیل رگرسیون چندمتغیری، نرم افزارهای SPSS-24 تحلیل شدند.

یافته‌ها: 

در پژوهش حاضر، ضریب رگرسیون آسیب جسمانی با کیفیت زندگی زناشویی در سطح 01/0 معنادار بود (331/0-=β، 001/0=P). ضریب رگرسیون وضعیت اجتماعی- اقتصادی با کیفیت زندگی زناشویی در سطح 01/0 معنادار بود (175/0=β، 027/0=P).

نتیجه‌گیری:

 به زوج درمانگران پیشنهاد می‌شود در جلسات زوج درمانی تروماهای زوجین را مدنظر قرار دهند. براساس یافته‌های حاصل از پژوهش حاضر لزوم ارتقای درآمد افراد در خانواده که موجب ارتقای پایگاه اقتصادی- اجتماعی می‌گردد، پیشنهاد می‌شود.