تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن های TGF-β1 و SMAD7 در بافت کلیه موش های صحرایی نر نژاد ویستار دیابتی سالمند

نفروپاتی دیابت یک عارضه شایع در بیماران مبتلا به دیابت است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن های TGF-b1 و SMAD7 در بافت کلیه موش های صحرایی نر نژاد ویستار دیابتی سالمند بود.

در این پژوهش 36 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 21 ماهه، با وزن 340 تا 390 گرم به روش تصادفی به سه گروه کنترل سالم، دیابت، تمرین- دیابت تقسیم شدند. گروه تمرین- دیابت به مدت شش هفته، پنج روز در هفته تمرینات تناوبی شدید را انجام دادند و گروه های کنترل سالم و دیابت هیچ گونه تمرینی انجام ندادند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی موش های صحرایی قربانی شدند و بافت کلیه جهت بررسی بیان ژن های TGF-b1 و SMAD7 به روش Real- Time PCR استخراج شد. برای تعیین تفاوت بین گروه ها از تحلیل واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری0/05>p استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری توسط نرم افزارversion 16  SPSS انجام شد.

نتایج نشان داد که شش هفته تمرین تناوبی شدید منجر به کاهش معناداری بیان ژن TGF-b1 بافت کلیه نسبت به گروه دیابت شد (0/001=p). هم چنین افزایش معناداری در بیان ژن SMAD7 در بافت کلیه در گروه تمرین- دیابت نسبت به گروه دیابت مشاهده شد (0/008=p).

نتیجه گیری:

 با توجه به یافته های پژوهش حاضر به نظر می رسد، تمرین تناوبی با شدت بالا می تواند با کاهش بیان ژن TGF-b1 و افزایش بیان ژن SMAD7 در بافت کلیه اثرات محافظتی در برابر نفروپاتی را اعمال کند. به دلیل این که این پژوهش روی موش های صحرایی دیابتی سالمند صورت گرفته، پیشنهاد می شود تا این روش تمرینی در مدل های انسانی دیابتی بررسی و تایید گردد.