اثربخشی واقعیت درمانی بر امید به زندگی و بهزیستی روانی سالمندان مقیم خانه های سالمندان

فرایند سالمندی را می توان مجموعه ای از تغییرات نامطلوب ساختاری و عملکردی دانست که با افزایش سن به طرز فزاینده ای روی هم انباشته می شوند و موجب کاهش میزان مولفه هایی همچون امید به زندگی و بهزیستی روان شناختی در سالمندان می شود. اما با مداخله مناسب می توان به بهبود این عوامل کمک کرد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی واقعیت درمانی بر امید به زندگی و بهزیستی روان شناختی سالمندان مقیم خانه های سالمندان شهر همدان بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تمامی سالمندان مقیم خانه های سالمندان شهر همدان در شش ماهه دوم سال 1400 بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند با توجه به ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند. افراد به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره شامل گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش 10 جلسه مداخله واقعیت درمانی دریافت کرد و گروه کنترل در این زمان هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسش نامه های امید به زندگی اشنایدر و بهزیستی روان شناختی ریف بود. در نهایت، داده های جمع آوری شده در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس تک متغیری) با استفاده نرم افزار SPSS نسخه 24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که مداخله واقعیت درمانی در افزایش امید به زندگی سالمندان و افزایش بهزیستی روان شناختی آنها اثربخشی معناداری دارد (05/0P<). بنابراین پروتکل واقعیت درمانی می تواند به عنوان یکی از مداخلات روان شناختی موثر در افزایش امید به زندگی و بهزیستی روان شناختی سالمندان مورد استفاده قرار گیرد.