هیدروژل تزریقی حساس به دما (کیتوسان/ژلاتین/بتا-گلیسرول فسفات) بهینه شده با نانوکامپوزیت پلی آنیلین/نانولوله کربن کربوکسیله/ژلاتین حاوی سلول های بنیادی در مهندسی بافت قلب

هیدروژل تزریقی که خواص عضله قلب را داشته باشد، چشم‌انداز مهمی در مهندسی بافت قلب است. هدف از این تحقیق، ساخت داربست هیدروژلی قابل تزریق و حساس به دمای کیتوسان/ژلاتین و گلیسرول فسفات است که دارای خواص هدایت‌پذیری و رسانایی باشد تا بتواند با انتقال پالس‌های الکتریکی موجب تسریع در فرایند رشد سلول‌های قلبی و ایجاد بافت قلبی شود. ابتدا نانو کامپوزیت پلی آنیلین/نانولوله کربن چند دیواره کربوکسیله (PAni/c-MWNT) سنتز شد. برای جلوگیری از واکنش نانوکامپوزیت PAni/c-MWNT با هیدروژل، نانوکامپوزیت با ژلاتین واکنش داده و به شکل PAni/c-MWNT/G درآمد. سپس نانوکامپوزیت PAni/c-MWNT/G در سراسر زمینه کیتوسان ژلاتین به‌منظور ارایه نشانه‌های الکتریکی پراکنده شد. دما و زمان ژل شدن و ویژگی‌های مکانیکی هیدروژل با استفاده از ریومتر اندازه‌گیری شد. طیف FTIR نشان داد برهم‌کنش بین آنیلین و نانولوله کربن موقعیت پیک‌های کنون و بنزن را تغییر داده است. هدایت‌پذیری نانوکامپوزیت در مقایسه با پلیمرهای خالص بیشتر می‌باشد. تصاویر میکروسکوپ الکترونی، توزیع یکنواخت نانوکامپوزیت را در سراسر داربست تایید کرد. نرخ تخریب داربست رسانا نسبت به داربست خالص کمتر می‌باشد. نتایج آزمایش MTT نشان‌دهنده‌ زیست سازگاری هیدروژل با سلول‌ها بود. هیدروژل حاوی سلول‌های بنیادی مزانشیمی به مدت 14 روز کشت داده شد. در این مطالعه برای اولین‌بار، از نانوکامپوزیت پلی آنیلین/نانولوله کربن کربوکسیله/ژلاتین (PAni/c-MWNT/G) به‌منظور افزایش هدایت‌پذیری ژل تزریقی کیتوسان/ژلاتین/گلیسرول فسفات برای ساخت داربست رسانا استفاده شده است. این هیدروژل تزریقی رسانا را می‌توان برای بازسازی بافت قلب و همچنین دیگر بافت‌های الکترواکتیو مورد استفاده قرار داد.