مقایسه اثر دو شیوه تمرین اختیاری در محیط غنی سازی شده و تمرین اجباری بر بیان Wnt-5a و تجمع آمیلوئید بتا در بافت هیپوکامپ موشهای مبتلا به دیابت نوع 3

دیابت نوع 3 یا دیابت مغزی اصطلاحی است برای بیماری آلزایمر که مقاومت انسولینی مغز را به طور انتخابی درگیر وسبب کاهش شناخت وحافظه می شود. مسیر سیگنالینگ Wnt  در سیستم عصبی، کاهش علایم بیماری آلزایمر، سنتز انسولین و دیابت نقش دارد. اگرچه تاثیر مثبت فعالیتهای بدنی در بیماری ها گزارش شده است، اما مقایسه نوع تمرینات کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرین اختیاری در محیط غنی سازی شده و تمرین اجباری بر بیان پروتیین Wnt-5a و آمیلوییدبتا (Aβ) در بافت هیپوکامپ موشهای دیابت نوع 3 می باشد.

25 سر موش به 5 گروه کنترل سالم، شم، دیابت 3، دیابت 3 + تمرین اختیاری در محیط غنی و دیابت 3 + تمرین اجباری تقسیم شدند. القای دیابت 3 با تزریق استروپتوزوسین داخل بطنی و تایید مدل با آزمون رفتاری صورت گرفت. پروتکل تمرینی طی هشت هفته اجرا شد. بیان پروتیین  Wnt-5aبه روش وسترن بلات و تجمع Aβ با رنگ آمیزی تیوفلاوین S انجام شد. تحلیل داده با آزمون آنالیز واریانس یک سویه وآزمون تعقیبی توکی صورت گرفت (05/0≤p).

تمرین اجباری و اختیاری سبب افزایش معنادار در بیان پروتیین Wnt-5a شد (05/0≤p). در مقایسه گروه های تمرینی، Wnt-5a در موشهای محیط غنی افزایش بیشتری داشت. تجمع Aβ در هر دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه دیابت 3 کاهش معناداری یافت (05/0≤p) که این کاهش در محیط غنی بیشتر بود.

نتیجه گیری:

 تمرینات اجباری و اختیاری با فعال کردن مسیر سیگنالینگ Wnt/β-catenin در مغز باعث کاهش تجمع پلاکهای Aβ گردید. به نظر می رسد محیط غنی تاثیر بهتری در کاهش علایم مبتلایان دیابت نوع 3 در مقایسه با تمرین اجباری دارد که احتمالا ناشی از کاهش عوامل استرس زا بر مغز باشد.