بررسی علایم درازمدت کووید-19 در بیماران بیمارستان شهید مصطفی خمینی در شش ماه دوم سال 1400

بعد از گذشت چهارسال از شیوع بیماری کووید-19، علی رغم بهبود یافتن بسیاری از بیماران، تعداد قابل توجهی از آنها را همچنان درگیر خود کرده و بسیاری از بیماران با اثرات درازمدت عفونت کووید-19 درحال دسته پنجه نرم کردن هستند و امکان بازگشت به حالت عادی ندارند. این بیماران طیف وسیعی از اختلالات مختل کننده زندگی را تجربه می کنند که اهمیت بررسی علایم درازمدت و توجه ویژه به این بیماران را در نظر می دارد.

این مطالعه به صورت مقطعی در سال 1400 به مدت سه ماه بر روی 280 بیمار بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران با تشخیص بیماری کووید-19، که از زمان ابتلا تا پایان قرنطینه آنها تحت نظر بودند، انجام شد. علایم بلند مدت در بین بیماران ترخیص شده توسط پرسشنامه حاوی اطلاعات جمعیت شناختی و اظهارات بیماران جمع آوری و مقایسه گردید. داده ها با نرم افزار SPSS ویرایش 21 آنالیز شد.

7/45 درصد بیماران دارای حداقل یک علامت بلند مدت و 3/54 درصد بیش از یک علامت بلند مدت بودند. علامت خستگی دارای بیشترین فراوانی (4/64 درصد) و اسهال (7/2 درصد) کمترین فراوانی را داشت. به صورت معنادرای در زنان بیش از مردان، در افراد مسن بیش از جوانان و در افراد چاق بیش از افراد لاغر، علایم بلند مدت دیده شد. شدت ابتلا به بیماری با فراوانی علایم نسبت مستقیم داشت.

از آنجا که بین شاخص های جمعیت شناختی همچون چاقی، شدت بیماری و بستری شدن در بیمارستان مهمترین عوامل در افزایش میزان فراوانی علایم بلند مدت بوده است، توجه به این عوامل و درنظر گرفتن راه حل های احتمالی برای پیشگیری از این وضعیت، موجب بهبود کیفیت زندگی بیماران و کاهش مدت زمان درگیری با عوارض بلند مدت بیماری می شود.