اثر بخشی رویکرد درمانی متمرکز بر شفقت بر تاب آوری، بهزیستی روان شناختی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به HIV+

با توجه به آثار منفی روانی بیماری ایدز در بیماران مبتلا به این بیماری، این پژوهش با هدف اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر تاب آوری، بهزیستی روان شناختی و کیفیت زندگی مبتلایان به HIV صورت گرفت.

پژوهش حاضر آزمایشی و از جمله طرح های پیش آزمون-پس آزمون با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه بیماران HIV+ مرکز بیماری های رفتاری به تعداد 330 نفر در سال 1397 بود که به روش نمونه گیری هدفمند تعداد 30 نفر از افرادی که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند و برای این پژوهش اعلام آمادگی کردند، وارد مطالعه شدند. داوطلبین به طور تصادفی در یک گروه 15 نفره آزمایش و یک گروه 15 نفره کنترل جایگزاری شدند. گروه های آزمایش تحت 8 جلسه مداخله 120 دقیقه ای درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفتند. گروه گواه تا پایان جلسات هیچ مداخله ای دریافت نکرد. از تحلیل کوواریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

 یافته ها حاکی از آن بود که درمان متمرکز بر شفقت، بر همه متغیرهای پژوهش شامل تاب آوری، بهزیستی روانشناختی و بعد جسمانی و روانی کیفیت زندگی تاثیرگذار بوده است و در سطح 001/0 معنادار می باشند.

با توجه به نتایج می توان اذعان داشت که درمان متمرکز بر شفت می تواند به عنوان یک راهکار روان درمانی در بهبود سطح کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ایدز بکار رود و چنین رویکرد درمانی به عنوان یک عامل غیردارویی می تواند در جهت سلامت روانی زندگی بیماران مبتلا به ایدز استفاده شود.