اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و تاب آوری بهبودیافتگان کووید-19

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و تاب آوری بهبودیافتگان کووید-19 انجام شد. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بهبودیافتگان کووید-19 با سابقه بستری شهر بندرعباس در زمستان 1399 بود. از بین جامعه آماری، 27 بهبودیافته کووید-19 به صورت گلوله برفی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند که 13 نفر در گروه آزمایش (7 مرد و 6 زن) و 14 نفر (6 مرد و 8 زن) در گروه گواه بودند. افراد حاضر در گروه آزمایش، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ده جلسه) را طی دو ماه و نیم دریافت کردند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری و پرسشنامه کیفیت زندگی بود. داده ها به شیوه تحلیل واریانس آمیخته به وسیله نرم افزار آماری SPSS-23 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی (0001>P؛ 61/0=Eta؛ 75/38=F) و تاب آوری (0001>P؛ 62/0=Eta؛ 90/39=F) بهبودیافتگان کووید-19 با سابقه بستری تاثیر داشته است. بدین صورت که این درمان توانسته سبب بهبود کیفیت زندگی و تاب آوری آنان شود. براساس یافته های پژوهش حاضر، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، با بهره گیری از شش فرایند اصلی پذیرش، گسلش، خود به عنوان زمینه، ارتباط با زمان حال، ارزش ها و عمل متعهدانه می تواند به عنوان درمانی موثر در جهت بهبود کیفیت زندگی و تاب آوری بهبودیافتگان کووید-19 به کار گرفته شود.