واکاوی وضعیت سکونتگاه‏ های غیررسمی شمال کلانشهر تبریز (مطالعه موردی: محله احمدآباد)

مطالعه و بررسی وضعیت موجود سکونتگاه‏ های غیررسمی به عنوان یکی از مهم ‏ترین ابزارها در راستای تسهیل مشکلات آنان و رهیافتی جهت برون ‏‏رفت از مسایل و مشکلات آتی ساکنین این سکونتگاه ها قلمداد می‏ شود. هدف پژوهش توصیفی - تحلیلی حاضر، واکاوی وضعیت سکونتگاه‏‏ های غیررسمی شمال کلانشهر تبریز با مطالعه موردی محله احمدآباد می‏‏ باشد. داده‏‏ های پژوهش با بهره‏‏ گیری از مطالعات اسنادی، بررسی میدانی، اطلاعات برگرفته شده از مرکز آمار ایران و بلوک ‏‏های آماری کلانشهر تبریز در سال 1395 گردآوری شده است. موارد مورد بررسی در این پژوهش 14 مورد از جمله تعداد طبقات، متوسط مساحت بناها، وضعیت شیب و نقاط ارتفاعی، نسبت جنسی، میزان اشتغال و بیکاری، کیفیت ابنیه، وضعیت سواد، بعد خانوار، کاربری‏‏ های مهم شهری، وضعیت شبکه ‏‏های معابر، نوع اسکلت ابنیه، نوع مصالح، متوسط عمر بناها و در نهایت ساختار سنی ساکنین محله احمدآباد تبریز می ‏‏باشد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بیش از سه چهارم بافت غالب محله احمدآباد تبریز، ریزدانه می ‏باشد و به لحاظ قدمت بناها، بیش از 40% بناها دارای قدمتی بیش از 30 سال هستند. بیش از 64% از کاربری ‏ها، متعلق به کاربری مسکونی است. سهم جمعیت فعال در محله احمدآباد بیشتر از (74/02%) سایر گروه‏ های سنی است. معابر در این محله دارای عرض کم، کیفیت نامناسب کف‏ سازی و گره ‏های ترافیکی زیادی می‏ باشد. بیش از 90% مصالح بناهای مسکونی از مصالح کم ‏دوام و یا بی‏ دوامی همچون آجر و چوب ساخته شده‏ اند. به طور کلی می‏ توان گفت وضعیت سکونتگاه‏‏ های غیررسمی در محله احمدآباد تبریز، در سطح نازلی قرار دارد.