ارائه مدل مفهومی نقش ورزش بر توسعه پایدار ایران

ورزش در غالب نقش های مختلف، بر توسعه انسانی، بسیار تاثیرگذار است. مقاله حاضر تلاش دارد با تمرکز بر ساخت گرایی، با استفاده از رویکرد ساخت گرای گرندد تیوری، نظریه ای با برد کوتاه در ساخت توسعه پایدار از طریق ورزش، ارایه دهد. داده های این پژوهش کیفی که ماهیتی اکتشافی- بنیادی داشت، از طریق نمونه گیری هدفمند با تکنیک گلوله برفی و بر اساس مصاحبه های عمیق نیمه ساختاریافته با 19 نفر از خبرگان حوزه های مختلف ورزشی آشنا به توسعه و توسعه پایدار، جمع آوری شد. درک تفسیری کدگذاری ها مشخص کرد که حیطه های مختلف ورزش، می توانند بر اساس نقش های معین، از طریق توسعه دهندگانی مانند حکومت، دولت، مجلس، سمن ها، رسانه های اجتماعی و کنشگران اجتماعی، با استفاده از ملزوماتی مانند انواع سواد و مهارت های گوناگون، ابتدا به توسعه انسانی و در نهایت پایداری شهرها، کمک شایانی نمایند. در نتیجه نقش ورزش در رسیدن به رشد اجتماعی، رشد اقتصادی و حفاظت موثر از محیط زیست یا همان توسعه پایدار، در غالب یک مدل برساخت، به نمایش درآمد. متولیان یا توسعه دهندگان می توانند برنامه ریزی خود را بصورت بومی بر اساس مدل حاضر انجام دهند و متناسب با هر زیست بوم، از ظرفیت فوق العاده ورزش در رسیدن به توسعه پایدار آن منطقه استفاده نمایند.