اراده ی نیک و واقع گرایی اخلاقی در فلسفه اخلاق کانت

مفسران برساخت گرای اخلاق کانت مدعی اند که تمام ارزش ها و هنجارهای اخلاقی وابسته به کنشگران است و اراده ی نیک ارزش های اخلاقی را وضع می کند. مفسران واقع گرای اخلاق کانت مدعی اند که اراده و خودآیینی آن در ناسازگاری با واقع گرایی اخلاقی نیست، زیرا حداقل برخی ارزش ها وجودی مستقل از کنشگران دارند. در این تلقی، معمولا تحلیل دقیقی از اراده ی نیک داده نمی شود و نقشی حاشیه ای پیدا می کند. بر خلاف این دو تفسیر، در این مقاله با روشی تفسیری، با تبیین معنای بنیادین اراده ی نیک، از سازگاری اراده ی نیک کانت با واقع گرایی اخلاقی بحث می کنیم، به نحوی که نقش کلیدی اراده ی نیک حفظ شود. بنیان اراده ی نیک خودآیینی است. از یک سو، خودآیینی شرط صوری واقعیت های اخلاقی است و از سوی دیگر، غایت فی نفسه بنیان مادی اراده ی نیک است. بنابراین، می توان اراده ی نیک را مطابق با واقع گرایی دانست، زیرا اراده ی نیک کارکردی صوری دارد و بنیان مادی آن نیز، ارزشی ذاتی و واقعی است.