هنرهای بصری در تعلیم و تربیت دوران خردسالی

هنرهای بصری ابزاری است که کودک با آن تجارب خود، واقعی و خیالی، را سامان و شکل و نظم می بخشد؛ و در نتیجه، خود و محیطش را بهتر می شناسد. در کل، فعالیت هنری توان آفرینش و درک معنی را در کودک افزایش می دهد.
توجه جدی به هنر کودکان از اواخر قرن نوزدهم میلادی آغاز شد و شامل این گرایشها بود: بررسی مراحل رشد کودک؛ تساهل در روش تربیتی؛ مرتبط دانستن هنر با امیال ناخودآگاه؛ تبدیل نوآوری و بیان به ارزشهای مشخص هنری. در اواخر نیمة اول قرن بیستم، این گرایشها در اثر لونفلد جمع آمد. او خود در این اثر چند پیشنهاد داد: آزاد گذاشتن کودک در فعالیت هنری و مداخله نکردن معلم در آن؛ در نظر گرفتن توالی مراحل رشد؛ هدف قرار دادن سلامت ذهنی و خلاقیت در آموزش هنر در مدارس. امروزه یافته های روان شناسی رشد ضعفهای آراء لونفلد را آشکار ساخته است.
نمادسازی، که از روش های خلق معناست، در هنر سه ویژگی مهم دارد: روش طراحی نماد به اندازة شیء یا واقعة مورد اشاره مهم است؛ مضمون عاطفی مورد توجه آگاهانة هنرمند و مخاطب اثر هنری است؛ مضمون عاطفی و قالب در اثر هنری یکی می شوند. از این رو، هنر کارکرد روان شناختی خاصی دارد؛ گرفتن معنا و شکل بخشیدن به آن، یعنی پیوندزدن فکر و احساس.
در ساختن هر نماد سه دانش دخیل است: دانش نمادپرداز از ماده و ابزار، از مدلول، از وجوه هماهنگی در بین آنها. پس لازمة درک هر نماد و چگونگی نمادسازی کودکان بررسی سه مؤلفة مذکور است.
تحقیقات مربوط به مؤلفه های نمادسازی در آثار هنری کودکان را می توان در چند دسته قرار داد: شناخت ویژگی های مواد و ابزارها: خواص فیزیکی و دیداری؛ آفرینش نمادهای دیداری: وجوه تشابه بیانی و عینی؛ تصورات از مدلول؛ فرایندهای بنیادی، فرایندهای تولید، وضع عاطفی؛ واکنش کودکان به آثار هنری.