کاهش تبخیر از سطح آب با استفاده از مونولایرها

امروزه با توجه به تغییرات اقلیمی‎‎، محدودیت منابع آب ‎ و رشد جمعیت، مشکل تبخیر از مخازن آب به یک معضل جهانی تبدیل شده است. جهت کاهش تبخیر از سطح آب، روش های متنوعی ارایه شده است که یکی از روش های معمول، استفاده از الکل های سنگین هگزادکانول و اکتادکانول به صورت پودر یا محلول است. کاربرد این الکل‎ها به صورت محلول به همراه یک حلال بیشتر متداول بوده زیرا با وزش باد کمتر جابجا شده و یکنواختی پخش بیشتری دارند. در پژوهش حاضر از "بریج-35" به دلیل سازگاری با محیط زیست بجای حلال‎های معمول جهت تهیه امولسیون های هگزادکانول، اکتادکانول و ترکیب هگزادکانول با اکتادکانول استفاده گردید. جهت بررسی عملکرد امولسیون های ساخته شده، تشت های تبخیر کلاس  Aمورد استفاده قرار گرفتند. جهت بررسی کارایی ترکیبات شیمیایی مورد استفاده در این تحقیق از روش های فیزیکی مقابله با تبخیر از قبیل توپ های شناور و سایبان استفاده گردید. نتایج آزمایش ها نشان داد که امولسیون اکتادکانول و بریج نسبت به دو امولسیون دیگر مورد استفاده از کارایی بهتری در کاهش تبخیر از سطح آب برخوردار است. مقایسه کارایی روش های مختلف نشان می دهد که سایبان و توپ های شناور به ترتیب با 60 و 56 درصد کاهش تبخیر بهترین عملکرد را داشته و امولسیون اکتادکانول نیز با 36 درصد کاهش تبخیر در رده بعدی قرار می گیرد. با این حال امولسیون اکتادکانول در بعضی موارد عملکرد مشابه با روش های فیزیکی در کاهش تبخیر از سطح آب داشته است. بررسی تاثیر سرعت باد بر عملکرد مونولایر نشان داد که در سرعت های کم عملکرد مونولایر شبیه به توپ و سایبان بوده ولی به تدریج با افزایش سرعت باد، عملکرد مونولایر به شدت کاهش می یابد.