راهپیمایی اربعین و تاثیر آن بر قدرت نرم ایران در عراق: نظریه کردارگرایی

راهپیمایی اربعین به یک کردار فرهنگی و اجتماعی تاثیرگذار بر روابط ایران و عراق تبدیل شده است. سالانه میلیون ها نفر از مردم ایران برای شرکت در این مراسم راهی عتبات عالیات می شوند و جلوه های قابل ملاحظه ای از تعاملات مذهبی، فرهنگی و اجتماعی بین دو کشور را به نمایش می گذارند. این تعاملات می تواند از جهت تاثیرگذاری بر قدرت نرم ایران در عراق نیز مورد مطالعه قرار گیرد که تاکنون به طور جدی به آن پرداخته نشده است.سوال اصلی مقاله این است که راهپیمایی اربعین به مثابه یک کردار، چه تاثیری بر قدرت نرم ایران در عراق داشته است؟ مطالعه «کردار» یا «رویه» از دیرباز مورد توجه برخی محققان روابط بین الملل مانند ایور نیومن و امانویل آدلر بوده است. اما در سال های اخیر شاهد نوعی «چرخش کرداری» در روابط بین الملل بوده ایم که بر اولویت توجه به عناصر کرداری در مقابل عناصر گفتمانی در تحلیل کنش های بین المللی کشورها تاکید دارد. این مقاله درصدد است با استفاده از چارچوب مفهومی کردارگرایی در روابط بین الملل، به بررسی ابعاد کرداری راهپیمایی اربعین و تاثیر آن بر قدرت نرم ایران در عراق بپردازد. در این مقاله علاوه بر داده های موجود در قالب کتاب ها، گزارش ها و مقالات، داده های دست اول از طریق مصاحبه حضوری با نخبگان ایرانی و عراقی مرتبط با راهپیمایی اربعین جمع آوری و مورد تحلیل قرار گرفته است. یافته های مقاله نشان می دهد که راهپیمایی اربعین با ایجاد زمینه همگرایی اجتماعی میان ایران و عراق و همچنین تقویت همکاری با برخی گروه های شیعی عراقی برای مدیریت اجرایی مراسم، منجر به تقویت قدرت نرم ایران در عراق شده است.