بررسی اثر مهارکننده کیناز وابسته به گیرنده اینترلوکین 1 (IRAK) بر بیان ژن های PPAR.γ و GLUT.4 در بافت عضله موش های مقاوم به انسولین

 دیابت ملیتوس یک اختلال متابولیک با شیوع در حال افزایش در سراسر دنیا است. چاقی نقش مهمی در افزایش خطر ابتلا به دیابت، سندروم متابولیک، فشار خون و بیماری های قلبی عروقی دارد. التهاب خفیف ناشی از چاقی منجر به عدم تعادل در ترشح آدیپوکاین ها می شود و از این طریق حساسیت به انسولین را کاهش می دهد. خانواده TLR در این مسیرهای التهابی نقش اساسی دارند ؛ بنابراین مهار IRAK، به عنوان یک واسطه کلیدی این مسیر، در مهار التهاب و مقاومت انسولینی نقش دارد. به همین دلیل اثر این مهارکننده بر بیان γPPAR- و GLUT.4 را که در حساسیت انسولینی نقش دارند، بررسی کردیم.

در این مطالعه از موش های نر نژاد C57BL/6J برای ابتلا به مقاومت انسولینی استفاده شد. موش ها به 6 گروه غذای استاندارد، غذای پرچرب، غذای پرچرب+حلال، غذای پرچرب+پیوگلیتازون، غذای پرچرب+مهارکننده IRAK و غذای پرچرب+ترکیب پیوگلیتازون - مهارکننده IRAK تقسیم شدند. در پایان مطالعه، موش ها کشته شدند و بافت عضلانی جمع آوری شد. بیان GLUT4 و γTPPAR- با روش Real Time PCR در بافت عضلانی اندازه گیری شد.

داده های این مطالعه نشان داد که پیوگلیتازون، مهارکننده IRAK و ترکیب IRAKi + Pioglitazone باعث افزایش بیان γ PPAR-  در بافت عضلانی می شود؛ ولی مهارکننده IRAK بر خلاف پیوگلیتازون اثری بر بیان GLUT.4 ندارد.

نتایج این مطالعه نشان می دهد که احتمالا اثرات حساس کنندگی مهارکننده IRAK به انسولین از طریق افزایش بیان PPAR-γ القا می شود.