مدل مفهومی نسبت «گفتمان» و «معنا» بر مبنای غزلیات بیدل دهلوی

تقریبا همه پژوهشگران حوزه نقد ادبی پذیرفته اند که معنا در تلاقی ذهن مولف، متن و ذهن مخاطب شکل می گیرد. اما این حکم بدون درنظر گرفتن مفهوم گفتمان ناقص و غیرقابل دفاع است، چراکه نحوه کار و تحلیل ذهن مولف، موضوع و سازماندهی متن و همین‏طور ذهن مخاطب توسط قواعد گفتمانی هر دوره تعیین می شوند. مقاله حاضر، از دیدگاه فلسفه میشل فوکو و با درنظر گرفتن بیدل دهلوی به عنوان مصداق کار، تلاش می‏کند یک مدل مفهومی برای مطالعه دقیق نسبت گفتمان و معنا طراحی کند. این مدل یک نظام جامع مطالعاتی برای آثار شاعران ادبیات فارسی است و اکثر پژوهش‏های پیشین و آینده را ذیل یک روش تحقیقاتی جامع قرار می‏دهد تا یک نتیجه بنیادین پیرامون اشعار ادبیات فارسی اخذ شود.