تاثیر دانه کتان و پروتئین غیرقابل تجزیه شکمبه ای در جیره فلاشینگ بر عملکرد تولیدمثلی میش بلوچی

هدف از انجام مطالعه، بررسی اثرات متقابل بین پروتیین غیرقابل تجزیه شکمبه ای (RUP) و نوع دانه کتان در جیره-های فلاشینگ میش ها بر عملکرد تولیدمثلی و فعالیت های تخمدانی بود. در این مطالعه 72 راس میش بلوچی دو تا سه ساله با تیمارهای آزمایشی تغذیه شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1: شاهد بدون دانه کتان + 20 درصد RUP، 2: شاهد بدون دانه کتان + 40 درصد RUP، 3: 10 درصد دانه کتان سالم + 20 درصد RUP، 4: 10 درصد دانه کتان سالم + 40 درصد RUP، 5: 10 درصد دانه کتان اکسترودشده + 20 درصد RUP و 6: 10 درصد دانه کتان اکسترودشده + 40 درصد RUP بود. ماده خشک مصرفی تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت. نوع دانه کتان در 24 ساعت پیش از سیدربرداری سبب افزایش غلظت گلوکز، کلسترول و استروژن و 24 ساعت پس از سیدربرداری سبب افزایش غلظت گلوکز و استروژن و کاهش غلظت اوره خون میش ها شد (05/0>P). در 24 ساعت پس از سیدربرداری، افزایش سطحRUP به 40 درصد سبب افزایش غلظت گلوکز و استروژن و کاهش غلظت اوره خون میش ها شد (05/0>P). جیره های دارای کتان اکسترودشده در هشت روز پس از قوچ اندازی بالاترین غلظت پروژسترون و نهایتا نرخ بره دهی بالاتری در مقایسه با جیره های شاهد داشتند (05/0>P). در نهایت، استفاده از دانه کتان (به ویژه، اکسترودشده) به میزان 10 درصد ماده خشک به همراه 40 درصد RUP در جیره فلاشینگ، به طور سودمندی غلظت متابولیت ها و هورمون های مرتبط با عملکرد تولید مثلی به ویژه گلوکز، کلسترول، پروژسترون و استروژن را افزایش داده و درنتیجه عملکرد تولیدمثلی دام را بهبود می بخشد.