بررسی تطبیقی مضامین قرآنی و روایی درضرب المثل های اردو و فارسی

ضرب المثل آینه تمام نمای فرهنگ، آداب و رسوم و طرز تفکر یک جامعه است.بررسی ادبیات شفاهی ملل، صادقانه ترین راه آشنایی با فرهنگ هر جامعه است؛ضرب المثل یکی از جلوه های ادبی شفاهی و مرسوم ترین آن است.جوامع مختلف بر اثر ارتباط و مهاجرت و جنگ و تجارت و مانند آن بر هم تاثیرات زیادی گذاشته اند. در مسیر این تاثیرگذاری و مبادلات فرهنگی گاه اشتراکات زیاد در یک زمینه،تشخیص منشا واقعی آن را دشوار می سازد.بررسی و تحلیل ضرب المثل های فارسی و اردو و کشف وجه تشابه و تقارن آن،بیانگر اشتراکات و تفاوت های فرهنگی،فکری و اجتماعی بین دو ملت است. بر این اساس در این مقاله با روش کتابخانه ای و شیوه توصیفی- تحلیلی  و تطبیقی  ضرب المثل های ٱردو و فارسی با تاکید بر مضامین قرآنی و روایی بررسی تطبیقی گردیده است. این مقاله کوشیده تا بخشی از دشواری های معادل یابی ضرب المثل های این دو زبان را  بکاهد. در بررسی موضوع به این نتیجه رسیدیم که مثل ها به عنوان یکی از اجزای مهم فولکور و تعبیراتی رایج درمیان هر قوم و ملت و یکی از ارکان مهم زبان و فرهنگ و نموداری از ذوق و قریحه هستند که اغلب در لباس استعاره، کنایه و یا در قالب سخنی موزون و دلنشین منتشر شده اند. همچنین از بررسی تطبیقی ضرب المثل های مشترک ٱردو و فارسی هم از نظر معنا و مضمون و هم از نظر شکل و نحوه بیان، درمی یابیم  که شباهت این گروه از ضرب المثل های مشترک، تا آن حد است که گویا کسی سالها پیش، همین ضرب المثل را برای همین کار برد ساخته، یا همین واژه ها را به زبان دیگر ترجمه کرده است. این دسته از ضرب المثل ها،با آنکه درمیان هر کدام از دو ملت ایران و هند (قدیمی) با زبانی متفاوت و مختص به همان زبان به کار می رود، اما هم کاربردهای مشترکی دارند و هم از واژگان هم معنی و جمله بندی نسبتا مشابهی بر خوردارند.