اثر حفاظتی کارواکرول بر استرس اکسیداتیو و سمیت کبدی ناشی از نانوذرات نقره در موش NMRI

کارواکرول به عنوان آنتی اکسیدان، دارای اثرات ضدمیکروبی، ضدسرطانی و ضدالتهابی می باشد. تحقیقات نشان داده است که نانوذرات نقره از طریق اختلال در ساختار غشاء، استرس اکسیداتیو، تولید اکسیژن فعال و مرگ سلولی، باعث تخریب بافت های حساس بدن از جمله کبد می شوند. هدف از این پژوهش بررسی اثر حفاظتی کارواکرول بر کاهش اثرات سیتوتوکسیتی نانوذرات نقره بر بافت کبد موش ها می باشد.

24 سر موش نر بالغ NMRI با میانگین وزنی 3±35 گرم به طور تصادفی به 5 گروه: کنترل، شم (آب مقطر)، نانوذرات نقره (با سایز 40 نانومتر) (500 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز)، کارواکرول (100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز) و تیمار همزمان نانوذرات نقره و کارواکرول تقسیم و از طریق خوراکی (گاواژ) به مدت 45 روز تیمار شدند. در پایان تیمار، بافت کبد جهت مطالعات هیستوپاتولوژی برداشته شد. میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) با استفاده از روش (FRAP)، سطح مالون دی آلدیید (MDA) با روش اسپکتروفتومتری و نیز آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز  (ALT)با استفاده از کیت الایزا اندازه گیری شد.

در تیمار با نانوذرات نقره کاهش معنی داری در میانگین پارامترهای هیستوپاتولوژی و ظرفیت کل آنتی اکسیدانی تام و افزایش معناداری در حجم سینوزوییدها، آنزیم هایALT  وAST  و پراکسیداسیون لیپیدی (MDA) نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. پارامترهای فوق در گروه تیمار هم زمان نانوذرات نقره و کارواکرول تا حدود زیادی نزدیک به سطح گروه کنترل، بهبود یافت که این تغییرات معنی دار بود.

کارواکرول به عنوان آنتی اکسیدان، سمیت نانوذرات نقره روی بافت کبد را کاهش می دهد.