بررسی یافته های اپیدمیولوژیک و بالینی پرکاری قشر غده فوق کلیه سگ در ایران

هیپرآدرنوکورتیزیسم که به عنوان سندرم کوشینگ نیز شناخته می شود، در اثر مواجهه مزمن با گلوکوکورتیکوییدها ایجاد می شود.  هدف از این مطالعه، بررسی یافته های اپیدمیولوژیک و بالینی (به ویژه چشمی) سگ های مبتلا به هیپرآدرنوکورتیزیسم، به منظور بهبود روند تشخیص موارد مشکوک به این بیماری، در موارد بالینی است.  در این مطالعه 30 قلاده سگ از استان های تهران، مازندران و گیلان در فاصله زمانی فروردین 1400 تا اردیبهشت 1401 مورد بررسی قرار گرفتند.  سگ های مطالعه حاضر همگی مبتلا به پرکاری قشر غده فوق کلیه بودند و بر اساس یافته های بالینی حاکی از بیماری کوشینگ و همچنین مثبت بودن تست سرکوب دگزامتازون با دوز پایین انتخاب شدند.  سپس اطلاعات کلی، علایم بالینی و فاکتورهای چشمی بررسی و ثبت گردید.  داده ها با استفاده از آزمون های مربع کای، آزمون دقیق فیشر، آزمون مک نمار، آزمون تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.  میانگین سنی سگ های دارای هیپرآدرنوکورتیزیسم، 7/9 سال بود.  فراوانی هیپرآدرنوکورتیزیسم نیز در سگ های عقیم شده بیشتر از سگ های سالم و همچنین در نژاد تریر بیش تر از سایر نژاد ها بود.  علاوه بر این، تفاوت های آماری معنی داری در ارزیابی های چشم از جمله ضایعات چشمی، رفلکس پلکی، اختلالات ساختاری چشم، ملتحمه، صلبیه، عدسی، شبکیه، عنبیه و درگیری عصب بینایی مشاهده شد.  با این حال، جنسیت، نژاد، تظاهرات بالینی، وضعیت رفتاری، تست پاسخ مردمک به نور، تست تهدید، تست خیره شدن، تست پنبه و درگیری قرنیه، تفاوت های آماری معنی داری را نشان ندادند و سگ های داخل خانه و عقیم شده، فراوانی بیشتری در جمعیت مورد مطالعه داشتند.  این مطالعه اولین بررسی اپیدمیولوژیک و بالینی سندرم کوشینگ در کنار سنجش نشانگان چشمی مرتبط با این سندرم در ایران است که نتایج این مطالعه منجر به درک بهتر بیماری پرکاری قشر غده فوق کلیه سگ در ایران می شود.  طبق این مطالعه، مشخصات بالینی جمعیت مورد مطالعه مانند مشخصات توصیف شده در مطالعات اپیدمیولوژیک اروپا و آمریکای شمالی است.