تعیین میزان شیوع گونه های ویبریو در ماهی ها و میگوهای صید شده در شهرستان قشم، ایران

ماهی و میگو منابع بسیار خوبی از مواد مغذی مانند اسیدهای چرب امگا 3، ویتامین D و پروتیین هستند، لذا بخش مهمی از رژیم غذایی مردم را تشکیل می دهند؛ با این حال، موادغذایی دریایی می توانند مخاطراتی را برای مصرف کنندگان به همراه داشته باشند، لذا هدف از مطالعه حاضر تعیین شیوع انواع ویبریو در ماهی و میگوهای صید شده در شهرستان قشم، ایران می باشد. در این مطالعه تعداد 250 عدد نمونه از هر نمونه 50 عدد، شامل ماهی شوریده، حلواسفید، شیرماهی، کفشک ماهی و میگو از ساحل شهرستان قشم به صورت تصادفی برداشت و به آزمایشگاه بهداشت مواد غذایی دانشگاه آزاد شهرکرد منتقل شدند. نمونه ها مطابق روش استاندارد جستجوی گونه های ویبریو مورد آزمایش قرار گرفتند. از نرم افزار اماری SPSS نسخه 23 و از آزمون آماری کای اسکویر جهت آنالیز داده ها استفاده شد. حد معنی داری بودن در این مطالعه (P<00/05) در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بیشترین آلودگی در بین ویبرویوها مربوط به پاراهمولیتیکوس با 74 درصد آلودگی و کمترین میزان آلودگی مربوط آلژینولیتیکوس با 14 درصد آلودگی بود. میزان آلودگی ماهی شوریده، حلواسفید، شیرماهی، کفشک ماهی و میگو به ترتیب 30، 16، 6،  24 و 23 درصد بود. در این بررسی، احتمال خطر حاصل از مصرف فرآورده های خام، نیمه پخته و یا خوب طبخ نشده محرز است. بنابراین توجه به رعایت اصول بهداشتی بعد از صید یعنی ، منجمد کردن تا زمان مصرف و پخت کافی محصول مهم است.