پیش بینی خودتخریب گری بر پایه میزان تنیدگی ادراک شده، سیستم های مغزی- رفتاری و سبک های دفاعی

هدف پژوهش حاضر، پیش بینی خودتخریب گری بر پایه میزان تنیدگی ادراک شده، سیستم های مغزی- رفتاری و سبک های دفاعی بود. جامعه آماری دانشجویان دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال تحصیلی 98-1397 بودند که از میان آنان 150 نفر با روش نمونه گیری در دسترس به پرسشنامه ها پاسخ دادند. پژوهش از نوع همبستگی بود. برای گردآوری داده ها مقیاس های خودتخریب گری مزمن (CSDS)، استرس ادراک شده (PSS)، سیستمهای بازداری فعال سازی رفتاری (BIS/BAS) و سبک های دفاعی (DSQ) به کار رفت. داده ها به کمک نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند و برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج نشان داد بین خودتخریب گری با تنیدگی ادراک شده (p≤.01)، حساسیت به تنبیه (p≤.001)، حساسیت به پاداش (p≤.05)، سایق (p≤.01)، جستجوی سرگرمی (p≤.01)، سبک دفاعی رشدنایافته (p≤.01) و سبک دفاعی روان آزرده (p≤.01) رابطه وجود دارد. همچنین تحلیل رگرسیون نشان داد جستجوی سرگرمی (R2=.33)، حساسیت به پاداش(R2=.26)، سایق (R2=.23)، سبک های دفاعی روان آزرده (R2=.17)، سبک های دفاعی رشدنایافته (R2=.11) و حساسیت به تنبیه (R2=.11) توانستند خودتخریب گری را پیش بینی کنند. در نتیجه گیری می توان گفت تنیدگی ادراک شده در ارتیاطی پویا با سیستم های مغزی-رفتاری و سبک های دفاعی می تواند خودتخریب گری را پیش بینی نماید. از میان سیستم های مغزی- رفتاری، حساسیت به تنبیه، و از میان سبک های دفاعی، مکانیزم های دفاعی رشدنایافته ارتباط قوی تری با خودتخریب گری داشتند