تاثیر تیموکینون بر بقای سلول های سرطانی خون محیطی بیماران مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن

اخیرا در درمان لوسمی لنفوسیتی مزمن(CLL)  که به عنوان یک اختلال لنفوپرولیفراتیو با گسترش سلول هایB CD5+CD23+ مونوکلونال بالغ در خون محیطی، بافت های لنفاوی ثانویه و مغز استخوان مشخص می شود، استراتژی های درمانی جدید که مسیرهای بیولوژیکی حیاتی را هدف قرار می دهند به روی کار آمده اند. تیموکینون نوعی ماده فعال زیستی اصلی موجود در روغن سیاه دانه است که دارای اثرات ضدتوموری است و این اثرات را عمدتا با القای آپوپتوز در سلول های توموری اعمال می کند. این مطالعه به بررسی تاثیرات ضد توموری تیموکینون بر سلول های سرطانی بیماران مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن در شرایط آزمایشگاهی پرداخته است.

سلول های تک هسته ای خون محیطی(PBMCs)  6 بیمار مبتلا CLL و 6 فرد سالم باμg/mL  5/1 تیموکینون به مدت 24 ساعت تیمار شدند. میزان سیتوتوکسیسیتی و آپوپتوز سلول ها به روش MTT و فلوسایتومتری، مورد ارزیابی قرار گرفت.

میزان سیتوکسیسیتی در سلول های PBMCs بیماران مبتلا به CLL متعاقب تیمار با تیموکینون در مقایسه با سلول های تیمارنشده این بیماران، به طور معناداری افزایش یافت (021/0=P). نتایج فلوسایتومتری نشان داد که تیموکینون به صورت معناداری موجب افزایش آپوپتوز در سلول های PBMCs بیماران مبتلا به CLL در مقایسه با افراد سالم شد (001/0=P).   علاوه بر این، تیموکینون به طور قابل ملاحظه ای میزان آپوپتوز سلول های تیمار شده را در گروه CLL در مقایسه با سلول های تیمار نشده افزایش داد (006/0=P).

یافته های ما نشان داد که تیموکینون دارای پتانسیل درمانی امیدوارکننده ای به عنوان یک عامل ضد توموری در درمان لوسمی لنفوسیتی مزمن مطرح است و این اثر را عمدتا از طریق القای مرگ سلولی اعمال می نماید.