تاثیر استدلال بالینی کاردرمانی بر مبنای مدل آکوپیشن انسان بر دست نویسی در دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص: یک مطالعه مقدماتی

هدف مطالعه حاضر طراحی مداخلات کاردرمانی با استدلال درمانی بر اساس مدل اکوپیشن انسان (MOHO) برای تقویت دست نویسی شامل خوانایی و سرعت در  دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص (SLD) و مقایسه تاثیر آن با مداخلات رایج دست نویسی بود.

این پژوهش به شیوه مداخله ای نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس‎آزمون با گروه کنترل انجام گردید. در این پژوهش 16 کودک 10-8 ساله با SLD به صورت در دسترس انتخاب و غیرتصادفی در 2 گروه آزمایش (8=n) و کنترل (8=n) قرار گرفتند. معیارهای نمونه گیری شامل تحصیل در پایه دوم یا سوم ابتدایی، فارسی زبان بودن، بدخطی به عنوان شکایت خانواده و معلم و عدم وجود اختلال همراه بود. گروه آزمایش، برنامه بهبود دستخط بر مبنای MOHO دریافت کردند و گروه کنترل درمان های توان بخشی معمول دست خط (حسی-حرکتی و چند حسی) را دریافت کردند. گروه آزمایش در 20 جلسه 45 دقیقه ای، طی 7 هفته، هفته ای سه جلسه تحت درمان قرار گرفتند. ابزار ارزیابی برای دست خط ابزار ارزیابی دست نویسی فارسی بود.

اختلاف میانگین دو گروه آزمایش و کنترل ازنظر سرعت نوشتن و متغیرهای مربوط به خوانایی شامل شکل کلمه، فاصله گذاری بین کلمات، راستا و شیب کلمه معنادار بود (05/0≤P). اندازه کلمات به عنوان متغیر دیگر خوانایی، تفاوت معناداری بین دو گروه نشان نداد (05/0<P).

پروتکل تقویت دست خط در دانش آموزان با SLD بر مبنای MOHO اثربخشی خوبی داشت و MOHO  چهارچوب درمانی موثر در مداخلات دست خط بود.