اثر روش کشت و کمپوست بقایای نیشکر (Saccharum officinarum L.) بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای (Zea mays L.) و برخی خصوصیات خاک

به منظور بررسی اثر روش کشت و میزان کمپوست بقایای نیشکر (Saccharum officinarum L.) بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای (Zea mays L.) هیبرید سینگل کراس 703 و برخی خصوصیات خاک، آزمایشی مزرعه ای به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در تابستان 1397 در منطقه میان آب شوشتر اجرا شد. عوامل آزمایشی شامل چهار روش کشت (یک ردیف در نوک پشته، داغ آب، کف جوی و مسطح) در کرت های اصلی و چهار مقدار کمپوست بقایای نیشکر (صفر، 10، 20 و 30 تن در هکتار) در کرت های فرعی بودند. تجزیه واریانس نشان داد که اثر روش کشت، سطوح کمپوست بقایای نیشکر و اثر متقابل آن ها بر صفات تعداد ردیف در بلال، تعداد دانه در ردیف، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت، درصد نیتروژن خاک و درصد ماده آلی خاک معنی دار بود. مقایسه میانگین نشان داد که حداکثر مقدار اکثر صفات گیاهی فوق در روش کشت کف جوی و مصرف 30 تن در هکتار کمپوست بقایای نیشکر و کمترین میزان آن ها در روش کشت نوک پشته و عدم مصرف کمپوست بقایای نیشکر حاصل شد. به طوری که مقایسه میانگین صفت عملکرد دانه تحت اثر متقابل روش کشت و کمپوست بقایای نیشکر نشان داد که بیشترین عملکرد دانه (6497 کیلوگرم در هکتار) در روش کشت کف جوی و مصرف 30 تن در هکتار کمپوست بقایای نیشکر و کمترین عملکرد دانه (3870 کیلوگرم در هکتار) در روش کشت نوک پشته و عدم مصرف کمپوست بقایای نیشکر حاصل شد.