نقد و بررسی آراء هیئت عمومی دیوان عدالت اداری در خصوص «احتساب فوق العاده اضافه کار در پاداش پایان خدمت» ناظر به زمان حاکمیت قانون برنامه پنجم توسعه

به کارمندان مشمول قانون مدیریت خدمات کشوری که بازنشسته می شوند به ازای هر سال خدمت یک ماه آخرین حقوق و مزایای مستمر به اضافه مرخصی های ذخیره شده به عنوان پاداش پایان خدمت پرداخت می شود. در خصوص ملاک محاسبه پاداش پایان خدمت، علاوه بر حقوق مبنا و پایه، مطابق ماده 1 قانون پرداخت پاداش پایان خدمت و بخشی از هزینه های ضروری به کارکنان دولت مصوب 1375 اصلاحی 1379، تمامی فوق العاده های پرداختی، از جمله فوق العاده اضافه کار ملاک کسور بازنشستگی و مبنای محاسبه پاداش پایان خدمت قرار گرفته بود که با تصویب قانون مدیریت خدمات کشوری به موجب مواد 106 و 107 قانون مدیریت خدمات کشوری، تنها حقوق و مزایای مستمر، ملاک و مبنای محاسبه پاداش پایان خدمت و کسور بازنشستگی می باشد و مطابق تبصره ماده 76 قانون مدیریت خدمات کشوری، صرفا فوق العاده های موضوع بند 2، 3 و 5 ماده 68 قانون مزبور مستمر محسوب می شوند لذا فوق العاده اضافه کار به موجب ماده 76 قانون مدیریت خدمات کشوری، غیرمستمر تلقی شده و به تبع آن غیرقابل محاسبه در پاداش پایان خدمت است.پس از تصویب ماده 59 قانون برنامه پنج ساله پنجم توسعه جمهوری اسلامی ایران با وجود ابهام صدر و ذیل ماده مذکور، هییت عمومی دیوان عدالت اداری طی رای شماره 778 الی 838 مورخ 07/11/1392 حکم به محاسبه فوق العاده اضافه کار در پاداش پایان خدمت در زمان اجرای قانون برنامه پنجم توسعه صادر نمود که رای مذکور با مفاد رای شماره 1392 الی 1402 مورخ 10/9/1393 هییت عمومی دیوان عدالت اداری مبنی بر عدم نسخ حکم ماده 106 قانون مدیریت خدمات کشوری در زمان حاکمیت قانون برنامه پنجم توسعه، مغایرت دارد. ضمن این که مفهوم مخالف ذیل ماده 59 قانون برنامه پنجم توسعه نیز دلالت بر منع کسر حق بیمه از فوق العاده اضافه کار بعد از اجرایی شدن قانون مدیریت خدمات کشوری دارد و از همه مهم تر این که؛ شورای نگهبان طرح استفساریه ماده 59 قانون برنامه پنجم توسعه را در خصوص لغو حکم ماده 106 قانون مدیریت خدمات کشوری در زمان اجرای قانون برنامه پنجم توسعه، خارج از محدوده صلاحیت تفسیری و قانون گذاری دانسته است که همه دلالت بر عدم امکان کسر حق بیمه از فوق العاده اضافه کاری در طول اجرای قانون برنامه پنجم توسعه دارد.