رابطه سلامت روانشناختی و کارکردهای اجرایی با میانجیگری سازگارش یافتگی با بیماری در بیماران قلبی عروقی

هدف پژوهش حاضر پیش بینی سلامت روانشناختی بر اساس کارکردهای اجرایی با میانجی گری سازگاری با بیماری در بیماران قلبی عروقی بود.

پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. 300 نفر از بیماران قلبی عروقی مراجعه کننده به مرکز درمانی شهید دکتر قلی پور شهر بوکان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و وارد پژوهش شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه نقص در کارکردهای اجرایی، مقیاس سازگاری روانی با بیماری و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی استفاد شد.

طبق نتایج، در بیماران قلبی عروقی سلامت روانشناختی با نقص در کارکردهای اجرایی دارای رابطه منفی و با سازگاری با بیماری دارای رابطه مثبت معنادار بود (01/0>P). مدل نقش میانجی سازگاری با بیماری در رابطه بین کارکردهای اجرایی و سلامت روانشناختی در بیماران قلبی عروقی از برازش مناسبی برخوردار بود و اثر غیر مستقیم کارکردهای اجرایی بر سلامت روانشناختی به لحاظ آماری در سطح 01/0 معنادار [NN1]  بود.

در مجموع می توان نتیجه گرفت سازگاری با بیماری در رابطه بین کارکردهای اجرایی با سلامت روانشناختی در بیماران قلبی عروقی دارای نقش میانجی است به طوری که کارکردهای اجرایی از طریق اثر بر فرایند سازگاری با بیماری قادر به پیش بینی میزان سلامت روانشناختی در بیماران قلبی عروقی هستند.