مقایسه دو روش مدین و پارمدین در میزان بروز PDPH در بیماران تحت عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی به وسیله بی حسی نخاعی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسویه کور

فراوان ترین روش انتخابی برای انجام جراحی ارتوپدی اندام تحتانی بی حسی داخل نخاعی  میباشد علی رغم فواید استفاده از روش بیهوشی اسپاینال،این روش دارای عوارضی مثل سردرد در دوره حاد پس از عمل میباشد. لذا این مطالعه با هدف مقایسه دو روش مدین و پارمدین در میزان بروز PDPH  در بیماران تحت عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی به وسیله بی حسی نخاعی انجام پذیرفت.

این مطالعه کارازمایی بالینی دوسویه کور بر روی 60  بیمار کاندید عمل جراحی ارتوپدی مراجعه کننده به بیمارستان پیمایه شهرستان جهرم انجام پذیرفت. بیماران به طور تصادفی و با پرتاب سکه به دو گروه مدین و پارامدین پارامدین تقسیم شدند.  علایم حیاتی قبل از انجام بی حسی داخل نخاعی و بعد از آن در دقیقه 5، 15 و 30، 45، 60 و 90 حین عمل جراحی و در ریکاوری ثبت گردید.   PDPH در بیماران پس از جراحی به مدت 7 روز و هر روز 1 بار توسط فرد بی اطلاع از نوع پرسشنامه جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss نسخه 21 و آمارهای توصیفی (میانگین، انحراف معیار، تعداد و درصد) و استنباطی (آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری آزمون کای اسکویر، فریدمن و تی تست)، صورت گرفت.

در زمان های قبل از بی حسی اسپاینال، بلافاصله بعد از بی حسی اسپاینال و 5 دقیقه بعد از بی حسی اسپاینال بین گروه های مدین و پارامدین، از نظر میانگین ضربان قلب تفاوت معناداری وجود داشت (0.05> P). در روز اول و چهارم، بروز PDPH در گروه پارامدین بیشتر از گروه مدین بود. اما نتایج تجزیه وتحلیل آماری نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه در بروز PDPH در زمان های مختلف وجود ندارد (0.05< P)

اگرچه مزایای متفاوتی برای هرکدام از روش های مدین و پارامدین ذکر شده است، اما  در رابطه با بروز سردرد، در این مطالعه تفاوت معنادری بین دو گروه مدین و پارامدین گزارش نشد. بنابراین با بررسی های بیشتر و انجام مطالعات بیشتر در ارتباط با رضایت بیماران میتوان بهترین روش را در انتخاب تکنیک بی حسی داخل نخاعی بکار برد.