بررسی سایبان های قابل تطبیق بایونیکی در معماری واکنشی

معماری واکنشی، نوعی معماری است که شرایط واقعی را با استفاده از حسگرها اندازه گیری می کند تا ساختمان بتواند خود را با شرایط اطراف از نظر فرم و شکل و رنگ و مشخصات به طور واکنشی مطابقت دهد. این پژوهش بر پوشش های قابل تطبیق بایونیکی (سایبان) بکاررفته در معماری واکنشی معاصر را ارایه داده و به بررسی رویکردهای مختلف طراحی و تحلیل مختصری از مطالعات موردی می پردازد. هدف پژوهش، گردآوری نمونه های ساخته شده مجموعه نماهای قابل تطبیق، مطابق با آخرین پیشرفت های مدرن و نیز درک عملکرد زیست محیطی آن ها است. روش تحقیق توصیفی و تحلیل کالبدی نمونه های کاربردی بوده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که سیستم های نمای تطبیقی به مقدار زیادی انرژی نیاز دارند تا حسگرها و محرک ها را فعال کنند که باید به طور ایده آل کم تر از صرفه جویی در انرژی باشد. این جنبه ها باید برای تضمین پایداری سیستم ها در نظر گرفته شوند. از یک سو، افزایش عملکرد با کاهش مصرف انرژی با بهینه سازی پوشش ساختمان و در طرف دیگر، به حداقل رساندن مصرف انرژی و مصرف مواد خام (با درنظرگرفتن انرژی نهفته اجزای ساختمان) به دست می آید.