اثر تمرین تداومی و تناوبی شدید بر بیان ژن های Bcl-2،Bax و پروتئین P-53 بافت بطن چپ موش صحرائی نرمبتلا به دیابت نوع2

هدف از این مطالعه مقایسه اثر 8 هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر بیان ژن های Bcl-2،Bax  و سنتز پروتیین P-53 در بافت بطن چپ موش صحرایی نرمبتلا به دیابت نوع2 بود.

24 سر موش نر دیابتی به سه گروه 8 تایی؛  تمرین تدوامی (CT)، تناوبی شدید (HIIT) و کنترل (C) تقسیم شدند. القاء دیابت به صورت پلت با رژیم غذایی پر چرب به مدت 24 هفته انجام شد. برای سنجش گلوکز پلاسما از روش گلوکز اکسیداز، اندازه گیری مقادیر انسولین از روش الایزا و شاخص مقاومت به انسولین از روش HOMA-IR استفاده شد. همچنین جهت تعیین بیان ژن های Bax،Bcl-2  و سنتز پروتیین P-53 از روش PCRReal time- استفاده شد.

بیان ژن Bcl-2  در گروه HIIT نسبت به گروه تمرین  CT (002/0=P) و کنترل (000/0=P) و در گروه CT نسبت به گروه کنترل (033/0=P) افزایش معناداری نشان داد. ژن Bax نیز در هر دو گروه تمرین  HIIT (000/0=P) و CT (009/0=P) نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری نشان داد. سنتز پروتیین p-53 در گروه HIIT نسبت به گروه تمرین CT (012/0=P) و کنترل (000/0=P) کاهش معناداری را نشان داد.

بر اساس یافته های به دست آمده 8 هفته تمرین تناوبی شدید با تاثیر بالاتر بر افزایش بیان ژن Bcl-2 و کاهش سنتز پروتیین P-53 احتمالا می تواند آپوپتوز را در بطن چپ موش های مبتلا به دیابت بهبود بخشد که  فیبروز و اختلال  عملکردی را در بافت قلب کاهش داده و احتمالا می تواند عامل موثری در کاهش کاردیومیوپاتی ناشی از دیابت باشد.