رفتارشناسی جمهوری اسلامی ایران در قبال فلسطین

جمهوری اسلامی ایران از بدو تاسیس با اتکا بر اصول انسانی «حمایت از مظلوم» و «مبارزه با ظالم» و قاعده اسلامی «نفی سبیل» در مسیله فلسطین ورود پررنگی کرد و در تاریخ 45 ساله خود، همواره سعی در حمایت از آرمان های فلسطین در هر شرایطی داشته است. موضع ایران در طول این سال ها ثابت بوده، اما حوادث مختلفی مانند وقوع جنگ ایران و عراق، عادی سازی روابط اسراییل و اعراب، پیمان صلح اسراییل و ساف و بحران سوریه رابطه ایران را با گروه های مختلف فلسطینی دچار فرازونشیب کرده است. جریان هایی مانند ساف و حماس با رویکردهای ملی گرایی و اسلام سنی اصطکاک هایی را با سیاست های ایران ایجاد کرده اند. این امر زمینه واکنش هایی را در داخل فراهم کرده است. در یک روند تاریخی می توان ادعا کرد جمهوری اسلامی ضمن ثبات در راهبرد، در حوزه تاکتیک این دوره ها را تاکنون با فلسطینی ها طی کرده است: دوره تکوین (1357تا1359)، دوره نوسان (1359تا1366)، دوره ترمیم و بازسازی (1366تا1389)، دوره بدبینی (1389تا1398) و در نهایت، دوره تحول از 1398 تاکنون. این تقسیم بندی ناظر بر جریان های مختلف فلسطینی است که هر یک با اتکا به مرام سیاسی خود به دنبال تحقق آرمان فلسطین هستند. در خصوص ملت فلسطین، روابط ایران همواره بر محور همبستگی استوار بوده است. در این پژوهش، بر اساس چارچوب نظری ترکیبی سازه انگاری و واقع گرایی تدافعی، چرایی این رفتار را واکاوی و بر مبنای روش سنجش و ارزیابی مسکویه، درس های این اقدامات را برای تصمیم سازان کنونی تحلیل می کنیم.