تحلیل ساختاری موانع موثر بر تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری (مطالعه موردی: کلان شهر تهران)

امروزه رویکردهای گوناگونی در عرصه مدیریت شهری مطرح شده است که حکمروایی خوب شهری، از مطرح ترین آنهاست. حکمروایی جایگزینی برای روش های سنتی مدیریت و حکمرانی به شمار می آید. در این راستا مقاله حاضر کوشیده است با روش تحلیل ساختاری، موانع موثر بر تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری در کلان شهر تهران را بازشناسی و خوشه بندی کند. داده های نظری با روش اسنادی و داده های تجربی با روش پیمایشی بر پایه تکنیک دلفی تهیه شده است. جامعه آماری20 نفر از خبرگان شهری بر اساس نمونه گیری هدفمند  بود. 50 عامل در 8 بعد شفاف سازی، پاسخگویی، مشارکت مردمی، اثربخشی،اجماع گرایی، قانونمندی، مسیولیت پذیری و عدالت با روش تحلیل اثرات متقابل ساختاری در نرم افزار MICMAC پردازش شده است. نتایج پژوهش از تحلیل اثرات متقابل، بیانگر پراکندگی موانع در وضعیتی پیچیده و بینابین از اثرگذاری و اثرپذیری است؛ نظام خوشه بندی موانع حاکی از تمرکز موانع تاثیرگذار و دوگانه (موانع ریسک و هدف) است. عوامل پنهان کاری و عدم شفافیت در تصمیم گیری نهان و آشکار مدیران شهری، پایین بودن میزان صداقت مسیولان، عدم آگاهی شهروندان در خصوص برنامه ها و تصمیمات شهرداری، فقدان شفافیت در سیاست های درآمد و هزینه های شهرداری، عدم انسجام و ضعف نظم حقوقی در قوانین ومقررات مربوط به کنترل و هدایت توسعه شهری، بی اعتمادی و ابهام در پاسخگویی مسیولان شهری، ضعف عملکرد شهرداری در فرایند برنامه ریزی، تصمیم گیری و اقدام، چندپارچگی در مدیریت و تصمیم گیری در درون شهرداری، عدم اجرای ضوابط و مقررات نظارتی کنترل از سوی مراجع ذیربط، مقاومت در اعتراف به خطا و اشتباه مدیریتی در میان مسیولان شهری، عدم مشارکت مستمر شهرداری در رفع مشکلات شهری، برخورد نابرابر با فعالیت های غیرقانونی در شهرداری، ضعف در عمل کردن به وعده های داده شده توسط مسیولان شهرداری، فقدان یا ضعف نظارت همگانی و نگرش بخشی و فقدان نگرش سیستمی به اداره شهر بیشترین تاثیرگذاری مستقیم را در عدم تحقق پذیری حکمروایی خوب در کلان شهر تهران را دارند.