اثر بخشی آموزش روان در مانی مثبت گرا بر خود کار آمدی درد واسترس پس از سانحه دانش آموزان دختر15-17ساله بهبود یافته از همه گیری کرونا (COVID-19)

هدف ازانجام پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی آموزش روان در مانی مثبت گرا بر خود کار آمدی درد واسترس پس از سانحه دانش آموزان دختر 15-17 ساله بهبود یافته ازنخستین اوج همه گیری کرونا (COVID-19) درشهرستان زابل می باشد.

جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهرستان زابل در سال تحصیلی 1399-1400 می باشند.با توجه به تعطیلی مدارس از آموزش مجازی استفاده شد. از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون ،پس آزمون با گروه کنترل می باشد .جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم  شهر ستان زابل می باشند وبا استفاده ازروش نمونه گیری خوشه ای چند مر حله ای32 نفر دانش آموز بهبود یافته از نخستین اوج پاندمیک کرونا  انتخاب ودر دو گروه آزمایش (16نفر) وگروه کنترل (16نفر) جایگزین تصادفی وگمارده شدند.پیش آزمون در تمام گروه ها اجرا وآموزشهای روان درمانی مثبتگراطی ده جلسه آموزش مجازی به افراد گروه آزمایش ارایه شد. پس آزمون از همه گروه ها به عمل آمد.در پیش آزمون وپس آزمون پرسشنامه های خود کار آمدی درد (PSEQ)، واختلال  استرس پس از ضربه (PCL) اجرا شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس یک راهه تک متغیری استفاده شد.

به طور کلی نتایج حاصل از تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد که آموزش روان درمانی مثبت گرا بر افزایش خودکار آمدی درد دانش آموزان دختر 15-17 ساله بهبود یافته از نخستین اوج همه گیری کرونا تاثیر نداشت.

این آموزش بر استرس پس از سانحه این دانش آموزان تاثیر داشت. استرس پس از سانحه دانش آموزانی که باروش روان درمانی مثبت گرا آموزش دیدند در مقایسه با آزمودنی های گروه گواه ،به طور معناداری کاهش یافت.