رابطه رضایت زناشویی و کیفیت زندگی زوجین شهر تهران در دوره همه گیری کووید 19

در نظام خانواده به عنوان یکی از نهادهای اصلی جامعه، اصلی ترین و عمده ترین نقش بر عهده زوجین قرار دارد. رضایت زناشویی نیز یکی از مهمترین عوامل تعیین کننده عملکرد سالم در خانواده است که می تواند تحت تاثیر برخی عوامل قرار گیرد. کیفیت زندگی نیز می تواند بر رضایت زناشویی تاثیرگذار باشد. در پژوهش حاضر به بررسی رابطه بین رضایت زناشویی و کیفیت زندگی زوجین شهر تهران در دوره همه گیری COVID-19 پرداخته شد. پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصیفی-همبستگی (مقطعی) است که رابطه بین رضایت زناشویی و کیفیت زندگی را مورد مطالعه قرار داده است. جامعه آماری این پژوهش شامل زوجین شهر تهران در سال 1399 می باشد که 232 زن و مرد متاهل به عنوان حجم نمونه به شیوه در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ و کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت استفاده شد. داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS20 و با کمک آزمون های آماری اسپیرمن، یو من ویتنی و کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شدند. اکثر شرکت کنندگان دارای مدرک تحصیلی کارشناسی (37/9%)، در دامنه سنی 30-25 سال (45/5%) و دارای دو فرزند بودند (33/6%). نتایج حاصل از 232 پرسشنامه تکمیل شده (116 زن و 116مرد) نشان داد بین کیفیت زندگی و رضایت زناشویی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین سن، مدت زمان ازدواج، تعداد فرزندان با رضایت زناشویی رابطه معکوس و معنادار وجود دارد. رضایت زناشویی در بین زنان و مردان تفاوت معناداری دارد اما در مقاطع مختلف تحصیلی و گروه های شغلی تفاوت معناداری دیده نشد. زوجین در مراحل مختلف رشد خانواده سطح رضایت زناشویی متفاوتی را تجربه می کنند و میزان رضایت زناشویی آنها تحت تاثیر کیفیت زندگی آنها قرار دارد. به نظر می رسد مهارت مواجه شدن با تغییرات و توانایی در حفظ کیفیت روابط زوجی در مراحل مختلف رشد خانواده می تواند در رضایت زناشویی زوجین موثر باشد.