طراحی الگوی گزارشگری مالی داراییهای میراث فرهنگی مبتنی بر نظریه داده بنیاد

در 25 سال گذشته، گزارشگری مالی دارایی های میراث به یک مسیله کاملا مشکل ساز برای نهادهای بخش دولتی که این دارایی ها را دارند، تبدیل شده است. بر اساس روش های جدید مدیریت عمومی، این نهادها موظف اند گزارش خود را در مورد الگوی افشای ارزش اقتصادی همه دارایی های تحت کنترل خود به ذینفعان ارایه دهند. درحالی که ادبیات قبلی گسترده ای در مورد چگونگی محاسبه دارایی های میراث فرهنگی و اینکه آیا دارایی های میراثی به اندازه کافی متفاوت هستند وجود دارد، اما موارد کمی وجود دارد که به گزارش دارایی های میراث فرهنگی از منظر جایگزین، مالی و غیرمالی بپردازد. لذا هدف از این پژوهش طراحی الگویی مفهومی برای گزارشگری مالی دارایی های میراث فرهنگی در ایران است. این پژوهش از نوع پژوهش های کیفی بوده که با استفاده از رویکرد مبتنی بر نظریه داده بنیاد انجام شد. جامعه آماری شامل افراد متخصص و صاحب نظر در زمینه حسابداری، اعضای انجمن حسابداران ایران بود که با استفاده از رویکرد نمونه گیری هدفمند درمجموع تعداد پانزده نفر به عنوان مشارکت کنندگان در پژوهش انتخاب شدند. داده ها به روش مصاحبه با روش هدایت کلیات و به صورت نیمه ساخت یافته گردآوری شد. برای به دست آوردن اعتبار و روایی داده ها از دو روش بازبینی مشارکت کنندگان و همچنین مرور خبرگان غیر شرکت کننده در پژوهش استفاده شد. مقوله محوری ارزشیابی دارایی های میراث فرهنگی است که در دو بعد رویکرد تطبیق دارایی ها-بدهی ها و رویکرد تطبیق غیر دارایی ها و بدهی ها و با توجه به شرایط علی، شرایط زمینه ای و شرایط مداخله گر، راهبردهایی تدوین و مدل نهایی بر اساس آن ارایه شده است.