تحلیلی بر سیاست گذاری عوامل کلیدی و متغیرهای اثرگذار بر ظرفیت نهادی توسعه مدیریت شهری در کلانشهر تهران

کلانشهر تهران سیستم مشخص، تعریف شده و رسمی برای مدیریت ظرفیت نهادی مدیریت شهری ندارد؛ اما این سیستم باتکیه بر ساختارها و روش ها و هنجارهای رایج حکمروایی شهری و روستایی اداره و منتقل می شود. تشتت و تفرق مدیریت شهری در شهر تهران به تبعیت از نهادها و سازمان های متفرق و منبعث از الگوی حکومت شهری، عدم ظرفیت تعامل میان نهادی و درون نهادی را می توان نتیجه غلبه رسمی نهادهای قدرت و ناهمسویی نهادهای غیررسمی با سیاست ها و برنامه هایی آنها دانست. هدف تحقیق سیاست گذاری عوامل کلیدی و متغیرهای اثرگذار بر ظرفیت نهادی مدیریت شهری است. روش تحقیق از منظر هدف، از نوع کاربردی - توسعه ای، از نظر روش های اصلی تحقیق در زمره تحقیقات توصیفی - تحلیلی قرار دارد. همچنین نوع داده ها در تحقیق پیمایشی بوده و ابزار اصلی مورداستفاده برای جمع آوری داده ها مصاحبه با مدیران، خبرگان شهرداری تهران و اساتید دانشگاهی به صورت پرسشنامه که ابزار مناسب روایی بوده، انجام گرفته است. روش نمونه گیری در تحقیق حاضر نمونه گیری تصادفی ساده بوده است و حجم نمونه با خطای اندازه گیری ده درصد، 100 نفر تعیین شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد قوی ترین متغیر ظرفیت نهادی مطلوب خوانایی و شفافیت قوانین و مقررات، با میانگین 37/3 است و کمترین میانگین به متغیر ظرفیت بین نهادی تعلق دارد که نشان دهنده ضعف ظرفیت نهادی در کلانشهر تهران است. نتایج نشان می دهد مولفه های منابع ارتباطی و توانایی نهادها به مراتب سهم بیشتری در مقایسه با سایر متغیرها در پیش گویی متغیر وابسته دارند، به گونه ای که یک واحد تغییر در انحراف معیار منابع ارتباطی و توانایی نهادها، باعث می شود تا انحراف معیار متغیر وابسته (ظرفیت نهادی مدیریت شهری) به اندازه 28 و 18 درصد تغییر کند. درحالی که یک واحد تغییر در انحراف معیار مشارکت پذیری تنها باعث می شود تا انحراف معیار متغیر وابسته به اندازه 2 درصد تغییر نماید.