بررسی ویژگی های شیمیایی عصاره اتانولی چای سبز و اثر آن بر فعالیت مهارکنندگی و کشندگی آسپرژیلوس نایجر، بوتریتیس سینه را و ریزوپوس استولونیفر (عامل فساد میوه توت فرنگی و انگور)

در طول چند دهه گذشته، استفاده از نگهدارنده های طبیعی و عصاره های گیاهی به دلیل نگرانی در مورد اثرات نامطلوب بهداشتی احتمالی ناشی از استفاده از نگهدارنده های مصنوعی مورد توجه قرار گرفته است. عصاره چای سبز، منبع طبیعی آنتی اکسیدان، نه تنها برای افزایش طعم، بلکه برای افزایش ماندگاری محصولات مختلف غذایی مورد استفاده قرار گرفته است. بنابراین، این مطالعه با هدف بررسی فعالیت آنتی اکسیدانی و ضد قارچی عصاره چای سبز صورت پذیرفت. برای این منظور، عصاره چای سبز با کمک حلال اتانول استخراج گردید و محتوای فنول کل، فلاونویید کل، اثر آنتی اکسیدانی (بر اساس روش های مهار رادیکال آزاد DPPH و ABTS) و فعالیت ضد قارچی آن در برابر سویه های قارچی عامل فساد میوه توت فرنگی و انگور (آسپرژیلوس نایجر، بوتریتیس سینه‏را و ریزوپوس استولونیفر) مطابق روش های دیسک دیفیوژن آگار، چاهک آگار، حداقل غلظت مهارکنندگی و حداقل غلظت کشندگی بررسی گردید. عصاره حاوی mg GAE/g 60/175 فنول کل و mg QE/g 53/47 فلاونویید کل بود و فعالیت مهارکنندگی آن در برابر رادیکال های آزاد DPPH و ABTS به ترتیب 89/78 و 57/86 درصد بود. نتایج فعالیت ضد قارچی نشان داد که قطر هاله عدم رشد بطور معنی داری با افزایش غلظت عصاره افزایش می یابد و بوتریتیس سینه‏را و ریزوپوس استولونیفر به ترتیب حساس ترین و مقاوم ترین سویه های قارچی نسبت به عصاره بودند. حداقل غلظت کشندگی برای سویه های بوتریتیس سینه‏را و ریزوپوس استولونیفر به ترتیب 64 و 512 میلی گرم در میلی لیتر بود. نتایج این مطالعه نشان می دهد که عصاره اتانولی چای سبز را می توان به منظور افزایش زمان ماندگاری محصولات غذایی استفاده نمود.