رابطه بین امید تحصیلی و سازش یافتگی دانشجویان با دانشگاه: نقش واسطه گری خودنظم جویی تحصیلی

هدف این پژوهش تعیین نقش واسطه گری خودنظم جویی تحصیلی در رابطه بین امید تحصیلی و سازش یافتگی دانشجویان با دانشگاه بود. پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری دانشجویان کارشناسی دانشگاه آزاد اسامی واحد مرودشت در سال تحصیلی 1399-1398 بود که 336 نفر آنان (161 مرد و 175 زن) به روش نمونه بردای تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و به پرسشنامه خودنظم جویی تحصیلی (بوفارد، بویسورت، وزیو و لاروچه، 1995)، مقیاس امید تحصیلی (پکران، گویتز، تیتز و پری، 2002) و پرسشنامه سازش یافتگی دانشجویان با دانشگاه (بیکر و سیریک، 1984) پاسخ دادند. به منظور تحلیل مدل از مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد مدل پژوهش با داده های جمع آوری شده برازش مطلوبی دارد و همچنین امید تحصیلی بر خودنظم جویی تحصیلی و سازش یافتگی دانشجویان با دانشگاه اثر مستقیم دارد. اثر غیرمستقیم امید تحصیلی بر سازش یافتگی با دانشگاه با واسطه گری خودنظم جویی تحصیلی نیز معنادار بود. بدین ترتیب باید گفت که امید تحصیلی می تواند به طور مستقیم و غیرمستقیم و از طریق خودنظم جویی تحصیلی بر سازش یافتگی دانشجویان با دانشگاه موثر باشد. نتایج این پژوهش پیام آور آن است که متولیان تعلیم و تربیت جهت بالا بردن سطح سازش یافتگی دانشجویان با دانشگاه، می توانند به آموزش و ارتقای توانمندی هایی همچون امید تحصیلی و خودنظم جویی تحصیلی بپردازند.