رویکرد انتقادی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به بی طرفی دولت با تاکید بر صیانت از حیات طیب

تحقیق حاضر با روش گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و اتخاذ روش تحقیق توصیفی-تحلیلی، به سراغ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مصوب سال 1358 هجری شمسی، رفته و رویکرد کمال گرایانه این سند بنیادین نسبت به حیات طیب شهروند را بررسی نموده است. در بخش نخست، مقاله با روشی بینا رشته ای به تحلیل مفاهیم کمال گرایی و بی طرفی دولت پرداخته و ادله موجهه هریک را مورد ارزیابی قرار داده است. در بخش دوم، به شیوه ای عملی، مقدمه و متن قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که در مقام نقد بی طرفی دولت و صیانت از حیات نیک شهروند انشاء شده، مورد تحلیل حقوقی قرار گرفته است. یافته های مقاله موید آن است که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در مسیر پاسخ به مطالبات تاریخی ملت ایران، اسلامی سازی جامعه، اعتلاء فضایل اخلاقی، احیاء سنت و تربیت دینی شهروند گام برداشته است. این سند بنیادین، بی طرفی دولت نسبت به مفهوم خیر را اساسا نپذیرفته و در رویکردی کمال گرا، ضمن اذعان به مسیولیت کلیدی دولت در رشد فضایل اخلاقی و مبارزه‏ با کلیه‏ مظاهر فساد و تباهی، مفاهیم و نهادهایی کمال گرایانه همچون امر به معروف و نهی از منکر و همچنین ولایت فقیه را شناسایی نموده است.