تاثیر خود بنده انگاری بر تنظیم رفتار ارتباطی بین شخصی در آیات و روایات

در نظام تربیتی اسلام، سقوط و انحطاط یا کمال و تعالی انسان با رفتار ارتباطی بین شخصی او هم بستگی مستقیم دارد. تنظیم این نوع از رفتارها و شناسایی عوامل آن مورد اهتمام اندیشمندان بوده است. روان شناسان جنبه های زیستی، رویدادهای بیرونی، یادگیری و نگرش ها را از عوامل موثر بر رفتار ارتباطی بین شخصی انسان می دانند. آموزه های دینی نیز بر تبیین و تنظیم رفتار انسان تاکید می کنند. در پژوهش حاضر انگاره های ذهنی به عنوان عامل زیربنایی در تنظیم رفتار ارتباطی انسان بر پایه آموزه های دینی جست وجو شده و به روش توصیفی _ تحلیلی، نحوه شکل گیری خودبنده انگاری به عنوان عاملی زیربنایی در تنظیم رفتار ارتباطی انسان شده است. متون دینی با ترویج توحید در مالکیت و ربوبیت و توجه دادن به فقر ذاتی انسان، نیازمندی مطلق به خداوند را در او نهادینه می کنند. درک نیازمندی انسان به خداوند، خودبنده انگاری را در ذهن و اندیشه آدمی ایجاد می کند. وجود این انگاره نیز به تحقق نگرش عبودیت در مومن انجامیده و با کمک واسطه نگرش عبودیت، فرد می تواند بر مبادی رفتاری خود اعم از نفس، غرایز و صفات اخلاقی تاثیرگذار باشد.