مدل ساختاری پیش بینی رضایت زناشویی زوج های جوان براساس سیستم های فعال سازی/ بازداری رفتار؛ نقش میانجیگر سبک های دلبستگی

رضایت زناشویی پایدارترین پیش بینی گر ثبات در زندگی است و از این رو استفاده درست از آن، به پایداری خانواده کمک می کند.

این پژوهش با هدف تدوین مدل ساختاری پیش بینی رضایت زناشویی براساس سیستم های فعال سازی/ بازداری رفتار با نقش میانجی دلبستگی انجام شد.

پژوهش حاضر توصیفی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری کلیه زوج های جوان شهر تهران در سال 1400 بود، که از بین آن ها 370 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی، رضایت زناشویی انریچ (1998)، مقیاس فعال سازی/ بازداری رفتار (1994) و مقیاس دلبستگی بزرگسال (1385) بود. تحلیل داده ها با روش تحلیل مسیر توسط نرم افزارهای SPSS نسخه 25 و LISREL نسخه 8/8  انجام شد.

نتایج تحلیل مسیر نشان داد سیستم بازداری (P<0/05, ß=-0/16)، دلبستگی ناایمن دوسوگرا (P<0/01, ß=-0/42) و اجتنابی (P<0/05, ß=-0/19) به طور مستقیم و منفی و دلبستگی ایمن (P<0/01, ß=0/26) به طور مستقیم و مثبت تاثیر معناداری بر رضایت زناشویی دارند. همچنین سیستم بازداری بر دلبستگی اجتنابی (P<0/01, ß=0/18)، دوسوگرا (P<0/01, ß=-0/19) و سیستم فعال سازی بر دلبستگی ایمن (P<0/05, ß=0/28) اثر مستقیم مثبت و سیستم فعال سازی بر دلبستگی اجتنابی (P<0/01, ß=-0/30) به طور مستقیم و منفی تاثیر معنادار دارند.

نتایج نشان داد که سیستم فعال سازی/ بازداری رفتار به صورت مستقیم و از طریق سبک های دلبستگی به صورت غیرمستقیم قادر به پیش بینی رضایت زناشویی است. بنابراین به زوج درمانگرها پیشنهاد می شود از این متغیرها به منظور افزایش میزان رضایتمندی در زوجین استفاده نمایند.