بررسی و تحلیل شعر امید و مثبت گرایی در ادبیات دری معاصر در افغانستان

شاعران دری پرداز افغانستان، میراث داران بزرگان نیک اندیش و نکونامی مانند دقیقی بلخی، سنایی غزنوی و مولوی بلخی در دنیای معاصرند که آواز بلند آوازه زبان شیرین و شکوهمند دری و استوانه های عظیم و استوار حیات و حرکت ملت ستم کشیده و دردمند خویش در چهل سال سیاهی و تباهی کشور بوده اند و صدای عشق و امید، مهربانی و همدلی، خوبی و خوشی، مثبت اندیشی و آینده نگری، صبح و فردا، روشنی و رهایی و دلیری و روح حماسی و قهرمانی و امثال آن را در گوش و جان فرد و جامعه ما طنین انداز نموده اند که با عنوان «شعر امید» می شناسیم. این تحقیق با روش توصیفی و تحلیلی،در صدد پاسخ به این پرسش است که شعر امید چه جایگاهی در شعر معاصر افغانستان دارد و شاعران هموطن ما چه آینده نگری داشته و امیدواری شان را چگونه بیان کرده اند؟با استشهاد به محتوا و درون مایه های اشعار جمعی از شاعران معاصر افغانستان (از 1357 تا کنون، که مضامین مثبت اندیش و امیدانگیز را در شعر شان گنجانده اند؛ نمونه هایی بیان شده و اصالت امیدواری و روح حماسی و مثبت اندیشی در شعر معاصر، تبیین و تثبیت گردیده است. شاعرانی که از خدای مهربان و پیامبران عدل گستر؛ جهاد با ظالم؛ منجی موعود فریاد رس و حماسه ها و رشادت های اجداد و نیاکان؛ دفاع از دین و وطن و انسانیت تا مرز شهادت، سخن های بس شنیدنی گفته اند و کمتر کسی چون ایشان بوده که سحروار از گلوی خونین، غزل سپیده خوانده و از درون شب، قصه آفتاب گفته باشد.