مقایسه اثر دو روش تمرینی استقامتی و مقاومتی با شدت متوسط و بالا بر عوامل پیش بینی کننده بروز بیماری های قلبی-عروقی و تصلب شرایین در موش های سالمند

امروزه بیماری های قلبی-عروقی یکی از عوامل اصلی مرگ و میر افراد سالمند محسوب می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر تمرینات مقاومتی و استقامتی بر عوامل پیش بینی کننده بروز بیماری های قلبی-عروقی و تصلب شرایین در موش های سالمند نر انجام شد.

مطالعه حاضر از نوع تحقیقات تجربی و بنیادی همراه با گروه کنترل است که در سال 1400 در آزمایشگاه علوم پایه دانشگاه شهرکرد انجام شد. 50 سر موش صحرایی نر سالمند نژاد ویستار با میانگین وزن 4/4±7/432 گرم و سن 2±23 ماه به صورت تصادفی، به پنج گروه؛ گروه کنترل، دو گروه تمرین مقاومتی (بالا رفتن از نردبان مخصوص) و دو گروه تمرین هوازی (دویدن بر روی تردمیل) تقسیم شدند و به مدت هشت هفته و هر هفته پنج جلسه، پروتکل های تمرینی را انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی با نرم افزار SPSS 22 در سطح 05/0≤p انجام شد.

نتایج پژوهش حاضر نشان داد سطح HDL در هر چهار گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت (05/0≤p). سطح LDL و نسبت LDL/HDL در هر چهار گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت (05/0≤p). سطح TC فقط در گروه تمرینی هوازی با شدت بالا به طور معنی داری کاهش یافت (05/0≤p). با وجود اینکه هر دو روش تمرینی منجر به تغییر در سطوح TG، VLDL، ApoA1، ApoB و نسبت ApoB/ApoA1 شدند، اما مقدار این تغییرات از نظر آماری معنی دار نشد (05/0>p). اختلاف بین دو روش تمرینی نیز از نظر آماری معنی دار نبود (05/0>p).

هر دو روش تمرینی باعث ایجاد تغییرات مثبت در فاکتورهای HDL، LDL و نسبت LDL/HDL شدند. انجام هر دو روش تمرینی به سالمندان و افراد در معرض خطر به ویژه نظامیان توصیه می شود؛ هر چند تمرینات استقامتی اثر بیشتر و خطرات کمتری به دنبال دارد.