مقایسه سبکهای دلبستگی و تمایزیافتگی خود در والدین با گرایش به تک فرزندی و چندفرزندی

هدف این پژوهش مقایسه سبکهای دلبستگی و تمایزیافتگی خود در والدین با گرایش به تک فرزندی و چندفرزندی بوده است. روش پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه ای (پس رویدادی) بود. جامعه آماری شامل والدین دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر مرودشت بود که با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده 50 نفر از والدین با گرایش به تک فرزندی و 50 نفر از والدین با گرایش به چند فرزندی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در این پژوهش برای گردآوری اطلاعات لازم از پرسشنامه گرایش به فرزندآوری (عنایت و پرنیان، 1392)، پرسشنامه سبکهای دلبستگی (هازن و شیور، 1987) و پرسشنامه تمایزیافتگی خود (دریک، 2011) استفاده شده است. در تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات این پژوهش، از آمار استنباطی شامل آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (مانوا) برای بررسی تفاوت میان گروه ها استفاده شده است. براساس نتایج به دست آمده و با استفاده از آزمون مانوا می توان گفت میانگین نمرات سبکهای دلبستگی ناایمن  (اجتنابی و دوسوگرا) در والدین با گرایش به تک فرزندی نسبت به والدین با گرایش به چندفرزندی بیشتر بود، به جز سبکهای دلبستگی ایمن که میانگین آن در والدین با گرایش به چند فرزندی بیشتر دیده شد. همچنین یافته ها نشان دادند که والدین با گرایش به تک فرزندی در واکنش پذیری هیجانی و برش هیجانی به جز موضع من دارای نسبتی بالاتر در مقایسه با والدین با گرایش به چند فرزندی بودند.