مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) همراه با مکمل دهی سیترات سدیم بر بیان PGC-1α در رت های نر ویستار

فعالیت ورزشی در افزایش بیان PGC-1α (فاکتور تنظیم کننده بیوژنز میتوکندریایی) نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر هشت هفته تمرین تداومی با شدت متوسط و تمرین تناوبی با شدت بالا همراه با مکمل دهی سیترات سدیم بر بیان PGC-1α در رت های نر ویستار بود.

تعداد 40 سر رت در پنج گروه کنترل، تمرین تداومی با شدت متوسط، تمرین تداومی با شدت متوسط+سیترات سدیم، تمرین تناوبی با شدت بالا و تمرین تناوبی با شدت بالا+سیترات سدیم قرار گرفتند. گروه تمرین تداومی 8 هفته و در هر هفته، 5 جلسه با متوسط شدت 70 درصد حداکثر سرعت دویدن، به مدت 15 تا 30 دقیقه دویدند. گروه تمرینات تناوبی با دامنه شدت 50 و 90 درصد، 12 دقیقه دویدند. گروه تمرین+ مکمل علاوه بر اجرای تمرین، روزانه، 15 میلی مول بر لیتر مکمل سیترات سدیم دریافت کردند. بیان PGC-1α با روش وسترن بلات در عضله نعلی اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی انجام گرفت (05/0≤p).

بیان پروتیین PGC-1α در هر دو گروه تمرین و تمرین+مکمل نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (001/0=P). همچنین، مکمل دهی سیترات سدیم توانست افزایش بیشتری در بیان PGC-1α در گروه تمرین تداومی با شدت متوسط+مکمل، در مقایسه با گروه تمرین تداومی با شدت متوسط ایجاد کند (005/0=P). بااین حال، گروه تناوبی با شدت بالا نسبت به گروه تداومی با شدت متوسط، بیان بیشتری از PGC-1α نشان داد (001/0=P).

با وجود اثربخشی هر دو روش تمرینی، مکمل یاری سیترات سدیم پیش از تمرین تناوبی با شدت بالا، می تواند در افزایش بیان PGC-1α، اثر هم افزایی بیشتری داشته باشد.