تحولات ساختاری - کارکردی اجتماعی و فرهنگی سکونتگاه های روستائی و ارتباط آن با توسعه روستائی (مطالعه موردی : روستاهای شهرستان خانمیرزا، استان چهارمحال و بختیاری)

توسعه روستایی در ایران، علیرغم ضرورت های فراوان و الزامات انکار ناپذیر، به دلایل گوناگون نتوانسته است، آنگونه که شایسته است، به اهداف خود دست یابد. از جمله مهم ترین این دلایل، می توان به کمبود سرمایه و نیروی انسانی متخصص، محدودیت زمین و منابع آب و خاک و تکنولوژی، پایین بودن سطح بهره وری عوامل تولید، ناصحیح بودن برخی سیاست ها و ناکافی بودن فعالیت های دولتی، سطح پایین مشارکت مردم و... اشاره کرد. افزایش مهاجرت های روستا به شهر به دلیل تحولات نهادی، ساختاری، اقتصادی، اجتماعی و تکنولوژیکی، تحولات ساختاری-کارکردی در ابعاد مختلف در سکونتگاه های روستایی کشور به وقوع پیوسته است که همزمانی این تحولات با توفیق نیافتن راهبردهای توسعه روستایی در ایران، سیمای جدیدی از توسعه روستایی را پدیدار نموده است. ازاینرو این پژوهش به بررسی ارتباط تحولات یادشده با توسعه روستایی در محدوده شهرستان خانمیرزا از توابع استان چهارمحال و بختیاری پس از پیروزی انقلاب اسلامی و مقایسه آن با دهه 1350 می پردازد. براساس یافته های حاصل از مطالعات میدانی توصیفی و داده های حاصل از پرسش نامه های خانوار و مدیریت روستا، به محاسبه همبستگی میان مهم ترین متغیرهای موجود در شاخص های تحولات ساختاری _ کارکردی توسعه روستایی دست یافته است.