اثرات سرریز توسعه پایدار چین و اتحادیه اروپا بر ایران: رهیافت پایداری یکپارچه

مفهوم توسعه پایدار، در حال حاضر به عنوان یکی از معتبرترین تعاریف علمی و عملی برای جامعه بشری شناخته می شود، بطوریکه سازمان ملل به عنوان یکی از مهمترین نهادهای جهانی، اهداف گوناگونی را جهت نایل شدن به توسعه پایدار، تعریف کرده و آن را به سه مولفه امور اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی تقسیم بندی نموده است. هدف این مطالعه برآورد کشش های پایداری است تا بررسی کند که چگونه ارکان توسعه پایدار در ایران باید با اتحادیه اروپا و چین تعامل داشته باشند. بدین منظور، این تحقیق از مدل SEY شامل سیستم معادلات همزمان و علیت گرنجر در بازه زمانی 1993-2020 بصورت سالیانه با دو رویکرد اطلاعات محدود و کامل استفاده می کند. بر اساس نتایج حاصل شده، کشش های بالای پایداری در میان این کشورها وجود دارد که حاکی از اثرات سرریز قابل توجه آنها و تایید دیدگاه پایداری یکپارچه است. علاوه بر این نتایج نشان دهنده آنست که، جریان قابل توجه اثرات سرریز بین ایران و چین وجود دارد و همچنین، ایران در به کارگیری و فعال سازی جریان های بالقوه اثرات سرریز پایداری از اتحادیه اروپا ناموفق بوده است. بنابراین، سیاست گذاران در ایران باید برای بهبود و تسریع پیشرفت توسعه پایدار، همچنین باید روابط خود را با چین به عنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان حفظ کنند و در عین حال روابط خود را با اتحادیه اروپا بهبود بخشند تا اثرات سرریز احتمالی بین ارکان پایداری ایران و اتحادیه اروپا را فعال کنند.