فراوانی استرس هایپرگلایسمی و تاثیر آن بر پیامد بیماری در بیماران کووید 19 مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ساری

استرس هایپرگلایسمی یک پاسخ فیزیولوژیک نورو اندوکرین در برابر استرس های پزشکی است و قند خون بالاتراز mg/dl200 در شرایط استرس زا مانند سپسیس، شوک، استروک، تروما، انفارکتوس میوکارد و سوختگی می باشد و ریسک مورتالیتی و موربیدیتی را در بیماران بد حال افزایش می دهد. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی فراوانی استرس هایپرگلایسمی و عوامل مرتبط با آن و هم چنین ارتباط هایپرگلایسمی با شدت و پیامدهای بالینی بیماران بستری با کووید19 بود.

در این مطالعه مقطعی تمامی بیماران بالای 18 سال بستری شده با تشخیص کووید19 در مرکز آموزشی درمانی امام خمینی ساری در سال 1399 وارد مطالعه شدند. تشخیص بیماری براساس علایم بالینی، نتایج مثبت در آزمایش های CBC،CRP،ESR  و تست RT-PCR و سی تی اسکن ریه بود. داده های مطالعه با نرم افزار SPSS26 تجزیه و تحلیل شدند.

در مجموع، 312 نفراز  بیماران مبتلا به کووید19 مورد بررسی قرار گرفتند، که 22 نفر (7/1 درصد) دچار استرس هایپرگلایسمی شدند. بیماران استرس هایپرگلایسمی نسبت به افراد نرموگلایسمی میزان مرگ و میر، بستری در ICU، ونتیلاسیون تنفسی و مدت زمان بستری در بیمارستان بیشتری داشتند، اما فقط از نظر میزان مرگ و میر بین دو گروه تفاوت معنادار آماری وجود داشت (0/046=P).

باتوجه به تاثیر هیپرگلیسمی در پیامد بیماری و میزان مرگ و میر در بیماران بد حال و بستری مبتلا به کووید19 نسبت به بیماران با قند خون نرمال، اهمیت تشخیص به موقع و کنترل مناسب قند خون در این بیماران مشخص می شود.